Wywiad ze święta Zofią

- Dzień dobry.
- Witaj.
- Chciałabym z tobą porozmawiać. Mogę?
- Tak, pytaj, o co chcesz. Postaram się odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania.
- Gdzie i kiedy żyłaś? W jakich czasach?
- W I wieku naszej ery w Rzymie. Panował wtedy cesarz Hadrian. Ale w niektórych podaniach ludzie umiejscawiają mnie w Mediolanie. Mieszkałam tam kiedyś, lecz większą część życia spędziłam właśnie w Rzymie.
- Kim byłaś?
- Byłam dostojną patrycjuszką. Lecz te tytuły już nic dla mnie nie znaczą. Puste słowa...
- Jakie było Twoje życie?
- Byłam poganką. Pewnego dnia usłyszałam o Jezusie, uwierzyłam w Niego i przyjęłam chrześcijaństwo.
- Czy miałaś jakąś rodzinę?
- Byłam wdową z trzema córkami. One też zostały ochrzczone i przyjęły imiona Fides, Spes i Caritas (Wiara, Nadzieja i Miłość).
- Dlaczego zginęłaś?
- Cesarz kazał mi wyprzeć się mojej wiary i złożyć pokłon przed boginią Dianą. Moim córkom również.
- A czy mogę teraz zadać Ci takie niedyskretne pytanie?
- Tak, słucham.
- Jak zginęłaś?
- Zostałam po prostu zamordowana. Cesarz skazał nas (mnie z córkami) na okrutne męki. Według niektórych zmarłam z rozpaczy trzy dni po stracie córek.
- Co jest Twoim atrybutem i którego dnia jest wspomnienie Ciebie?
- Moim atrybutem są niezapominajki, a wspomnienie- 15 maja.
- Jak jesteś przedstawiana w ikonografii?
- W ikonografii przedstawiana jestem w otoczeniu swych córek.
- Kiedy rozwinął się Twój kult?
- W VII wieku.
- Dziękuję za rozmowę.
- Dziękuję.