Marność

W utworze tym Naborowski ukazuje, że świat i jego mieszkańcy hołdują nic nieznaczącym ziemskim dobrom. Nazywa to marnością. Nawiązuje tu do Księgi Koholeta z którego pochodzi zdanie "Vanitas vanitatum, et omnia vanitas” ("Marność nad marnościami i wszystko marność"). Utwór ten powstał w epoce baroku, w której człowiek był zagubiony, rozdarty. Jest to tu dokładnie widoczne.

W "Marności” Daniel Naborowski ukazuje krótkość żywota, przemijanie i cenienie nic nie znaczących uroków doczesności. Daje tu swoje rady. Jest także zdania, że ludzkie pragnienie uciech ziemskich "na wieki nie minie,\ że marna marność słynie".

Jest to więc utwór ponadczasowy, którego założenia są aktualne do dziś. Poeta nie sugeruje jednak by zrezygnować z dóbr jakie oferuje nam życie ziemskie, o czym stwierdza zdanie "miłujmy i żartujmy”.

Stosuje przy tym powtórzenie wraz z inwersją co ma zapewne na celu podkreślenie tego, że człowiek jest istotą wolną i ma prawo korzystać z życia. Jednak sugeruje, aby robić to "pobożnie, uczciwie\ a co czyste właściwie”. Zaleca tu odwołanie się do umiaru, czy "złotego środka” cyników.

Najważniejsze dla poety jest jednak całkowite podporządkowanie się Bogu "nad wszystko bać się Boga”. To On według niego jest najistotniejszy w życiu doczesnym. Jemu należy oddawać hołd, a nie marności jaką jest bogactwo, biesiadny tryb życia czy wszelkie inne uciechy.

Przyjmuje tu także założenie Pascala mówiące, że jeśli ktoś założy, iż Bóg istnieje, nie straci nic, a w przeciwnym razie może nie uzyskać zbawienia. "Tak fraszką śmierć i trwoga” w zdaniu tym widać zbliżenie do filozofii Jana Kochanowskiego, który w swym utworze "O żywocie ludzkim” prezentuje podobny tok myślenia "Fraszka to wszystko cokolwiek czynimy,

Fraszka to wszystko cokolwiek myślimy”. Utwór napisany jest językiem prostym, wolnym od wyrazistego barokowego konceptualizmu, obecne są rymy parzyste, dokładne.