Mój sąd nad "Weselem".

Najwybitniejszym twórcą w okresie Młodej Polski niewątpliwie jest dla mnie Stanisław Wyspiański. Wśród wielu dzieł, które po sobie pozostawił na pierwszy plan wysuwa się Wesele. Wyspiański była twórca wszechstronnym. W swych dziełach wprowadził syntezę sztuk.

Dramat 'Wesele podejmuje analizę sytuacji politycznej Polski, a także różnice społeczne i kulturowe pomiędzy chłopami, a inteligencją. W weselu akcja nie istnieje jako ciąg zdarzeń. Akt I jest złożony z następujących po sobie scen - rozmów, w których bohaterowie dramatu prezentują się charakteryzując jednocześnie grupę społeczna, z której pochodzą. Dopiero pod koniec aktu znajdujemy zapowiedź zdarzeń, które mają nastąpić w nocy. Przez akt II przewija się plejada widm stanowiących drugie ja uczestników. Alter ega ukazują ich obawy, lęki, powierzchowna chęć walki, a nierzadko dwulicowość. Rozwiązanie akcji następuje w akcie III, gdzie przekonujemy się, że wzajemne animozje nie uległy zatarciu, a pobieżna uprzejmość jest faktem zaistniałym na okoliczność zabawy weselnej.

Moim zdaniem nie mamy tu do czynienia z kolejnym dekadenckim utworem. Wyspiański pomimo krytyki społeczeństwa nie popada w żałobny na strój. Raczej stara się uzmysłowić czytelnikowi wady narodu, aby słonic go do refleksji. nie wiem czy cos w ten sposób osiągnął, bo Polska dalej postrzegana jest jako kraj alkoholików, awanturników oraz ignorantów. Przez ponad 100 lat niewiele się zmieniło. Słowa rzadko przekładamy na czyny. Nie potrafimy mierzyć sił na zamiary. Ukazany podział klasowy rzutuje utrudnia wzajemny dialog.

Zadając sobie pytanie czy 'Wesele' może się podobać?- odpowiem tak, gdyż uważam ze Wyspiański wykazał się wielkim kunsztem i umiejętną obserwacja ludzkich zachowań. Wszechobecny ruch muzyka, śpiew, taniec, zmienność nastroju, a także impresjonistyczny opis gry kolorów i światła pozwoliły mi odczuć klimat wiejskiego wesela oraz wyobrazić sobie miejsce akcji.