Przekłady Biblii.

Przekłady. Starożytne: Starego Testamentu w języku gr. ( Septuaginta), Starego Testamentu w języku aram. (targumy), chrześc. przekłady łac. (Vetus Latina, Wulgata ) oraz przekłady na języki: syr. ( Peszitta), koptyjski, etiopski, orm., gocki, arab., starosłowiański. Nowożytne: reformacja zapoczątkowała falę nowych przekładów na języki nar. (choć istniały one już wcześniej, np. J. Wycliff); najbardziej są znane przekłady M. Lutra na język niem. i Biblia Króla Jakuba (Authorized Version) w jęz. ang.; przekłady protest. były dokonywane z języków oryginalnych, natomiast przekłady katol. z Wulgaty. W czasach współcz. tłumacze opierają się na tekstach oryginalnych, ustalonych przez nowe wyd. krytyczne Biblii; przekłady Biblii są najczęściej pracą zbiorową, nierzadko międzywyznaniową (przekłady ekumeniczne). Obecnie Biblia jest przełożona na niemal wszystkie języki świata, a jej rozpowszechnianie jest popierane przez wszystkie Kościoły chrześcijańskie.

Biblia jako księga religijna zawiera zasadnicze prawdy wiary chrześc.: o Bogu, Jezusie Chrystusie, Duchu Świętym, stworzeniu świata i człowieka, naturze człowieka, grzechu, zbawieniu, działaniu Boga w historii, łasce, wierze, powstaniu i naturze Kościoła, przeznaczeniu świata i człowieka (teologia biblijna, antropologia biblijna). Wierzący uważają Biblię za Słowo Boże, Objawienie, prawdę przekazaną ludziom przez Boga; jako taka Biblia jest wolna od błędu i pozostaje autorytatywną wykładnią treści wiary. Za autora Biblii chrześcijanie uznają Boga (natchnienie), co nie wyklucza autorstwa ludzkiego, które wyraża się w języku, pojęciach, realiach, gatunkach lit. właściwych mentalności historycznie określonych społeczności ludzkich; droga do zrozumienia rel. treści Biblii prowadzi przez zrozumienie jej ludzkiego języka i intencji jej autorów. Religijne ruchy fundamentalistyczne głoszą często koncepcję Biblii jako księgi podyktowanej ludziom przez Boga i wymagającej dosłownego odczytywania (z pominięciem reguł kryt.). Biblia jest księgą rel. społeczności Kościoła ukształtowanej jeszcze przed spisaniem jej ksiąg, Kościół ustalił kanon bibl.; z drugiej strony treści zawarte w Biblii były gł. bodźcem dla ukształtowania się owej wspólnoty rel. w okresie poprzedzającym utrwalenie Biblii na piśmie. Biblia jest uważana za normatywne i autorytatywne źródło zasad wiary i moralności chrześcijańskiej. Kościoły protest. akcentują wyłączność Biblii jako źródła wiary (zasada sola Scriptura), podczas gdy Kościół katol. głosi, że źródłem tym jest Tradycja, czyli przekaz wiary w Kościele od jego początków — przy czym Biblia stanowi zasadniczą część tej Tradycji. W dawniejszym sformułowaniu (częstym także w prawosławiu) mówiono o 2 źródłach wiary: Biblii i Tradycji. Kontakt z Biblią jest istotnym składnikiem życia rel. w chrześcijaństwie i judaizmie. Teksty Biblii zajmują uprzywilejowane miejsce w modlitwie, są czytane i komentowane w liturgii; Kościoły chrześc. i tradycja żyd. zalecają wyznawcom stałą lekturę Biblii; Pismo Święte stanowi też inspirację dla wielu nowych ruchów religijnych.