Co oznacza miłość, pozostaje wiecznym problemem

Miłość w starożytności nie odgrywała wielkiej roki w życiu człowieka była sprawką bogów. Starożytność była epoką klasyczną, co zmniejszało wagę uczucia, jakim jest miłość. Jednak chciałabym przytoczyć tutaj przykład „Antygony” gdzie musiała ona wybierać między prawem boskim, ziemskim a miłością do brata. Mimo konsekwencji wybrała ona miłość braterską nie patrząc na konsekwencje swoich czynów. Chciała pochować brata jak na człowieka przystoi.

W średniowieczu w wyniku ewolucji epiki rycerskiej, coraz częściej pojawiały się w niej wątki miłosne, na pierwszym planie znajdował się nie jak dotychczas konkretny czyn, ale psychologiczne uzasadnienie takiego a nie innego działania. Popularne stały się wtedy historie o nieszczęśliwej miłości. Przykładem tego była powieść H. Sienkiewicza „Krzyżacy”. Gdzie jeden z głównych bohaterów młody Zbyszko wielki rycerz, patriota, którego wypełniał duch walki ślubuje Danusi miłość, oddanie i lojalność. Mimo tak wielkiego ducha walki i chęci bycia z ukochaną śmierć dziewczyny rozwiewa ich plany na przyszłość. Piękne uczucie, staje się cierpieniem.

"Tristan i Izolda". Jest to opowieść o nieszczęśliwej miłości tytułowych bohaterów. Wypity przez nich napój miłosny połączył ich serca na zawsze, dziewczyna musiała jednak wyjść za mąż na króla Marka, władcę Tristana... Od tej chwili życie kochanków staje się pasmem cierpień i chęci bycia ze sobą nawet za cenę utraty zdrowego rozsądku, obłudy i fałszu. Dzieje tych dwojga ludzi to opowieść o najsilniejszym i najpotężniejszym uczuciu na ziemi, którego nie zwyciężyła nawet śmierć.

Renesans jak na epokę klasyczną przystaje małą wagę przywiązuje do zagadnienia miłości. Nasz rodak Jan Kochanowski potrafił przedstawić miłość w swoich fraszkach. Rozmyśla o niej.

Barok dał nam wiele pięknych utworów. Miłosnym najbardziej trafionym możemy ogłosić „Romeo i Julie” W. Szekspira. Opowiada on o miłości dwojga młodych ludzi należących do zwaśnionych między sobą rodów. Co uniemożliwia im bycie razem. Kłótnia rodzin przeszkadza im w osiągnięciu szczęścia. Muszą się ukrywać. Posuwają się nawet do podstępu upozorowania śmierci dziewczyny. Niestety kochanek niewiedzą o podstępie widząc martwą ukochaną leżącą w kaplicy wypija truciznę. Dziewczyna budząc się za żupno wbija sobie sztylet w serce z rozpaczy

Najmniej chyba liczyła się miłość w oświeceniu. Ludzie w niej są żądni wiedzy. Wierzą tylko w to, co widzą. Dotykają. Miłości nie da się dotknąć. Podziwiają wiec potęgę natury. Tworzą idealne miejsca. Parki z pięknymi alejkami i strumyczkami. To epoka pouczeń np. przedstawiona w bajkach czy satyrach . Mają one za zadane uczyć i bawić zarazem.

Romantyczna miłość, szalona, występna…
Romantyzm jest epoką, w której największą rolę odgrywała sfera uczyć. Miłość, mimo iż tak piękna nie była uczuciem spełnionym.
Werter, tytułowy bohater książki J.W. Goethe "Cierpienia młodego Wertera" to na pozór miły, cichy, uprzejmy młodzieniec. Z jego listów do przyjaciela Wilhelma dowiadujemy się jednak, że toczy się w nim wewnętrzna walka. Opanowało go i całkowicie pochłonęło niekontrolowane uczucie, jakim obdarzył, Lottę. Werter kochał ją, mimo że była narzeczoną a później żoną innego mężczyzny, nie mógł pogodzić się ze światem, bolała go niesprawiedliwość klasowa, nie umiał porozumieć się z ludźmi, był samotny, wyobcowany, nieszczęśliwy, z rozpaczy popełnia w końcu samobójstwo…

Ja widać miłość była dylematem. Trudnością, której nawet uczony człowiek nie mógł tak łatwo osiągnąć. Miłość jest cudownym uczuciem, ale bardzo rzadko spełnionym. Kochankowie mogli zdychać do siebie na odległość. Bardzo często zasady światów, w jakich się znajdowali nie pozwalały im na bycie razem. Miłość dla nich była katorgą, cierpieniem. Kochali na zabój. Często ich miłość prowadziła do śmierci. Samobójstwa… skończenia z cierpieniem.