Przystosowanie leukocytów do walki z mikrobami

Białe krwinki, czyli leukocyty dzielą się na fagocyty i limfocyty. Białe krwinki w razie wtargnięcia drobnoustrojów do organizmu zaczynają dążyć do miejsca wtargnięcia. Mogą one przenikać przez naczynia krwionośne dzięki ruchom pełzania. Fagocyty wchłaniają mikroby i je rozkładają. Jeśli im się to nie uda istnieje ryzyko zakażenia lub choroby. Na wypadek temu inny rodzaj leukocytów, zwanych limfocytami wytwarzają przeciwciała zdolne do zniszczenia bakterii czy wirusów. Następnym czynnikiem pozwalającym lepiej zwalczać bakterie jest „pamięć”, jak walczyć z danym rodzajem zarazków. Gdy organizm zostanie zaatakowana daną chorobą o organizm ją zwalczył to w razie następnego ataku będzie mógł ich się szybciej pozbyć. Głównym producentem białych ciałek krwi są węzły chłonne. W szpiku kostnym i śledzionie znajdują się ich rezerwy. W razie większego zagrożenia owe rezerwy zostają uwolnione i przystępują do walki z bakteriami i wirusami. Jednocześnie wzrasta ich produkcja. Organizm na wzrost produkcji leukocytów reaguje podwyższoną temperaturą, a ból gardła i kości świadczy o walce organizmu. Jeden oddział leukocytów może zwalczyć jeden rodzaj bakterii.