"Faraon" charakterystyka władcy.

Jakimi cechami powinien charakteryzować się władca? Przestaw problem na podstawie powieści "Faraon" i innych znanych Ci powieści.

Historia pełna jest władców. Zarówno tyranów, jak i szczodrych i dobrych. Lubianych bardziej i mniej. Niektórzy zapominali dlaczego są na szczycie piramidy społecznej – tylko dla dobra ludu. Czy istniał kiedyś idealny władca? A jaki on powinien być?

Przede wszystkim król powinien być mądry. Otrzymać dostateczne wykształcenie w młodości i nieustannie się kształcić. Gdyby Ramzes XIII bardziej interesował się astrologią, wiedziałby prawdopodobnie o zbliżającym zaćmieniu Słońca. Druga cecha, jaką musi mieć władca to rozważność. Ma na uwadze to, że nie podejmuje decyzji tylko za siebie. Wstępując na tron wziął na siebie odpowiedzialność za naród, troszczy się o ich potrzeby, dlatego coś takiego jak carpe diem nie istnieje dla takiego dostojnika, jakim jest naczelnik państwa. W żadnym wypadku nie może być porywczy. Opanowanie i stateczność to święte cechy. Zarówno u osobników wysokiej jak i niskiej rangi.

Przypatrując się Ramzesowi i jego pierwszym dniom rządów, po otrzymaniu Dolnego Egiptu, można też powiedzieć, że powinien słuchać swoich doradców. Nie sugeruję jednak, aby bezmyślnie poddawał się ich woli i przekazywał władzę w ich ręce. Jego obowiązkiem jest wykorzystać ich wiedzę w sposób mądry: radzić się ich, ale decyzje podejmować samodzielnie. Mogliby oni, jak kapłani w Egipcie, zacząć narzucać i wprowadzać swoje poglądy i ideologie. Roztropny monarcha otacza się zaufanymi i sprawdzonymi ludźmi, których intencje powinien dobrze znać. Najlepiej, jeśli są oni z różnych warstw społecznych. Pomagają w ten sposób zadbać nie tylko o wyższe warstwy ludności, ale i te najniższe – chłopów
i robotników.

Moim zdaniem prawdziwy przywódca musi znać historię swoich przodków, rodu i narodu z jaki ma pod władaniem. W ten sposób uniknie niepotrzebnych powtórzeń wprowadzania nieudanych reform i zarządzeń. Nie zaszkodzi też znać zarys historii swoich sąsiadów. Pomoże to prowadzić politykę zagraniczną i ustosunkować stosunki międzypaństwowe. Jednocześnie, trzeźwo myślący i pragnący jak najlepiej dla poddanych król nie powinien bać się wprowadzania zmian w ustroju i jego nowelizacji. Nowatorstwo nie zawsze jest złe, a stare przyzwyczajenia mogą okazać się zgubne. Stereotypy bowiem nie przewidują zazwyczaj przeciwności losu i czasem niemożności ich realizacji. Często są wyidealizowane i wręcz wygórowane.

Choć nigdy nie było idealnego władcy, tak jak nie było idealnego człowieka (pomijając postacie biblijne, jak Maryję, proroków), to jednak trzeba mieć przecież swój ideał, cel do którego się dąży.