Charakterystyka porównawcza Cześnika i Rejenta.

Cześnik Maciej Raptusiewicz oraz Rejent Milczek byli szlachcicami w średnim wieku i współwłaścicielami starego zamku. Pierwszy z nich pełnił dawniej urząd dworski, opiekował się synowicą Klarą. Drugi, o wiele lepiej wykształcony, były urzędnik sądowy, miał jednego syna Wacława i był wdowcem.

Dwaj szlachcice różnili się od siebie pod względem charakteru, jak to ujął Wacław: „Tych dwóch ludzi – ogień, woda.”. Rejent, opanowany, ale energiczny i bezwzględny, często wchodził w zwadę z Cześnikiem, także żwawym i energicznym, ale nietrzymającym emocji na wodzy, szalonym i wybuchowym. Rejent był człowiekiem fałszywym: z pozoru dobrym i pokornym, a jednak podstępnym i zawziętym (Cześnik o Milczku: „Słodki, cichy, z kornym licem, ale z diabłem, z diabłem w duszy.”). Chciał za wszelką cenę zaszkodzić Cześnikowi, np. pisząc pozew do sądu o pobicie murarzy, którym właściwie nic się nie stało. Zwykł mówić: „Niech się dzieje wola Nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba”.

Cześnika dobrze scharakteryzował sam Papkin – „Cześnik wulkan aż niemiło, żebym krótko go nie trzymał, nie wiem co by z światem było”. Istotnie Raptusiewicz był nieprzewidywalny i impulsywny. Lubił grać Rejentowi na nerwach (np. ożenił Klarę z Wacławem). Często mawiał „mocium panie”.

Na temat ubioru tych ludzi nie można powiedzieć wiele ponad to, że ubierali się według dawnej mody szlacheckiej.

Obydwie postacie podobają mi się, choć większą sympatią darzę Cześnika za to, że nie starał się ukrywać swoich cech, nie był dwulicowy.

PRACA OCENIONA NA „5”