Sztuka współczesna.

Sztuka drugiej połowy XX w. jest kontynuacją tych tendencji, które zostały zapoczątkowane przed wojną. Wielu artystów przedwojennych, jak np. Picasso czy Dali, nadal tworzy. Pojawiają się nowe techniki plastyczne, np. grafika komputerowa, coraz doskonalsze techniki audiowizualne. Sztuka dzięki środkom masowego przekazu ma coraz więcej odbiorców, choć są to odbiorcy coraz mniej wymagający. Rozwija się więc sztuka ulicy, jak plakat, reklama. Istnieje bardzo wiele rozmaitych kierunków artystycznych, jednak na ich tle wyróżniają się te, które wyszły poza akademie sztuk pięknych na ulice.

Architektura:

Rozwija się budownictwo konstruktywistyczne oparte na najnowszych materiałach: betonie, szkle, metalu, masach plastycznych. Z powodu coraz większej ciasnoty w miastach mnożą się "drapacze chmur" - zabudowa rezygnuje definitywnie z horyzontalizmu (poziomu) na korzyść wertykalizmu (pionu). Powstają budowle monumentalne, np. siedziby organizacji międzynarodowych, parlamenty lub budowle użyteczności publicznej. Coraz śmielsze budowle o niekonwencjonalnych kształtach coraz częściej zastępują tradycyjne budynki.

Sztuki plastyczne:

Surrealizm

Nadal widoczna jest twórczość surrealistów (patrz hasło: surrealizm). W 1947 r. na wystawie w Paryżu wystawiają swoje prace m.in. Salvador Dali, Max Ernst, Rene Magritte, Paul Delvaux i Yves Tanguy. Podobna wystawa odbyła się również w Paryżu w 1965 r.

Action-painting - taszyzm

Inaczej zwany: informel, czyli abstrakcja bezforemna. Istniejący od ok. 1950 r. nurt był reakcją na przeciążenie tematyką minionej wojny, zrzuceniem z siebie balastu przeżyć z nią związanych. Podstawą taszyzmu (Francja) czy też action-painting (USA) jest świadoma rezygnacja z form obserwowanych w naturze na rzecz bezprzedmiotowych zestawień linii, płaszczyzn i brył. Jest to malarstwo opierające się głównie na instynkcie artysty - nie ma żadnych z góry ustalonych reguł. Inicjatorem tego kierunku w Stanach Zjednoczonych był Jackson Pollock, we Francji Otto Alfred Schulze-Battman, zw. Wols. Inni słynni abstrakcjoniści to: Georges Mathieu, Jean Riopelle, Karel Appel i Asger Jorn.

Malarstwo materii:

Jest to odmiana informelu, będąca również reakcją na wojnę. Polega ona na właściwym modelowaniu materii w procesie tworzenia. Owa materia to np. nakładana na płótno masa papierowo-gipsowa, piasek, mur, skały. Może występować jako motyw w malarstwie lub jako element kolażu. Najsłynniejsi malarze materii to: Jean Fautrier, Jean Dubuffet, Antonio Tapies.

Informel - kierunek "kaligraficzny":

Wywodzi się z czarno-białego wschodnioazjatyckiego pisma kaligraficznego. To sztuka znaku rzuconego pędzlem. Główni przedstawiciele: Mark Tobey, Zao-Wou Ki, Kumi Sugai, Hans Hartung, Georges Mathieu.

Konstruktywizm

Postulat powiązania sztuki z życiem w myśl dawnych założeń konstruktywizmu jest głównym zadaniem tego kierunku. Artyści są przekonani, że dzieło sztuki powinno być wyrazem i częścią założenia urbanistycznego, winno być realizowane w domach mieszkalnych, w blokach osiedli. Odrzucają oni wszelki indywidualizm jako nienowoczesny, zaś człowieka stawiają wewnątrz dzieła sztuki, które go otacza. W myśl tej idei zaciera się rozgraniczenie między malarstwem a rzeźbą, między dziełem techniki a dziełem sztuki. Przedstawiciele: Nicholas Schoffer, Carlos Cruz-Diez, Rafael Soto.

Op-art

Optical Art, czyli sztuka optyczna, dąży do zawarcia w dziele sztuki wrażenia ruchu. Osiąga je dzięki złudzeniu optycznemu w zakresie wrażeń głębi i wypukłości, ruchu falowania, migotania lub pulsowania. Efekty te osiągane są za pomocą układu rozszerzających się i zwężających linii lub powtarzających się i mijających form geometrycznych. Inicjatorem tej sztuki był Victor Vasarely, zaś kontynuatorami Carlos Cruz-Diez, Rafael Soto, Julio le Parc.

Pop-art

Pop-art sięga po przedmioty użytku lub upodobań plebsu. Używa tych przedmiotów jako elementów kompozycji lub odtwarza je w sposób naturalistyczny, bądź wreszcie tworzy ich atrapy - odlewy gipsowe. Są to najczęściej rzeczy używane i zużyte przez amerykańską klasę średnią, a więc butelki po coca-coli, puszki po konserwach, zeszmacone ubrania lub buty, malowana powiększenia komiksów lub plakatów, ludzie w formie odlewów gipsowych. Twórcą pop-artu był Andy Warchol.