"Nie wszystek umrę" - rola poety i zadania literatury.

„Nie wszystek umrę”- ten cytat pochodzący z Pieśni III Horacego świadczy o tym, że poeta z pewnością zdawał sobie sprawę z potęgi i wartości swoich utworów, oraz nadzwyczajnego talentu. Był przekonany, że całokształt jego pracy; poezja, którą stworzył, zapewni mu pamięć i sławę na długo po śmierci. Dzieła te porównuje tutaj do pomnika trwalszego niż ze spiżu i wyższego od królewskich piramid, który będzie o nim przypominać przez kolejne stulecia. Twierdzi również, że muza tragedii- Melpomena może być z niego dumna i powinna opleść jego włosy delfickim laurem.

Według Horacego, artysta ma dwoistą naturę: śmiertelną, czyli fizyczną, która umiera wraz z ciałem; oraz nieśmiertelną, znajdującą się przez wieki w jego pracach, która będzie żyła dopóty dopóki są one podziwiane i doceniane. Jak widać sława i chwała zapewniła mu nieśmiertelność aż do czasów obecnych, gdyż tematyka jego dzieł jest ciągle ponadczasowa. Po dziś dzień Horacy uczy swoich poglądów ludzi na całym świecie i z pewnością jeszcze przez wieki nie zostanie zapomniany.

Ideę nieśmiertelności artysty głoszoną przez tego rzymskiego poetę podzielało wielu innych pisarzy w późniejszych epokach.
Jednym z najbardziej zainspirowanych twórczością Horacego był Jan Kochanowski. W XXIV Pieśni pisze on:
„Ani ja (…) nie umrę ani mię czarnymi Styks niewesoła zamknie odnogami swymi”;
oraz:
„niezwykłym i nie leda piórem opatrzony polecę precz, poeta, z dwojej złożony Natury”.
W Pieśni „Czego chcesz od nas Panie” przedstawia Boga jako Twórcę, Artystę, Wielkiego Budowniczego, Architekta Świata:
„[…]Tyś pan wszystkiego świata, Tyś niebo zbudował I złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował, Tyś fundament założył nieobeszłej ziemi[…]”

Poeta jest człowiekiem wyjątkowym. Został wyróżniony przez Boga dostając od niego wielki dar, jakim jest talent. Tak jak Kochanowski, uważam, że każdy artysta niezależnie jaką dziedziną sztuki się zajmuje, jest podobny do Stwórcy. W swoich pracach przedstawia wewnętrzną wizję, niczym Bóg powołuje do życia własne koncepcje, swój osobisty świat, nad którym ma nieograniczoną kontrolę. Poeta tworzy fikcję literacką, kreuje on występujących w niej bohaterów i sam ustanawia ich przeznaczenie. Jest wszechwiedzący.
Wszystko natomiast co przedstawi w swym utworze ma czemuś służyć, podsuwać czytelnikom wnioski, inspirować, uczyć lub tez nieść rozrywkę. Literatura jest jednym z najważniejszych i najskuteczniejszych środków wprowadzania w obręb kultury, jakimi dysponuje społeczeństwo. To ilustracja dla treści moralnych. Służy także wychowaniu estetycznemu. Dzięki niej człowiek staje się wrażliwszy, nabiera umiejętności wczuwania się w czyjąś sytuację, dzięki czemu lepiej poznaje swoje wnętrze i zaczyna rozumieć drugiego człowieka. Literatura przenosi czytelnika do innego świata i pozwala mu uwolnić się od rzeczywistości. Przy odrobinie wyobraźni, która podczas czytania bardzo dobrze się rozwija, można beż żadnych ograniczeń przenieść się do dowolnego miejsca na ziemi, wniknąć w czyjś umysł, słyszeć myśli tej osoby, utożsamiać się z nią. Literatura może pomóc w rozwiązaniu pewnych problemów treści psychologicznej lub jak już wspomniałam- moralnej. Poszerza horyzonty myślowe, zwraca uwagę na ważne zagadnienia i jednoczy ludzi.