Analiza i interpretacja wiersza Johanna Wolfganga Goethe "Król Olch"

Romantyzm jest epoką przypadającą na wiek XVIII i XIX, w Polsce był w latach 1822-1863. Pisano wówczas o uczuciach, tęsknocie i patriotyzmie, ważnym elementem była także ożywiona przyroda, która łączyła się z emocjami podmiotu lirycznego. Rozwijały się takie gatunki jak: Ballada, sonet, powieść poetycka. W epoce tej nastąpiło łamanie reguł, romantycy przeciwstawiali się poprzednikom, tworzyli własną literaturę mieszając przy tym rodzaje literackie. Ważnym przedstawicielem romantyzmu był Johann Wolfgang Goethe. W jednym ze swoich najwybitniejszych dzieł pt. „Król Olch” łączy w sobie lirykę - epikę - dramat tworząc balladę.

W balladzie występuje dwóch bohaterów, ojciec i syn. Wracają oni nocą, przez ciemny las do domu, co nadaje całemu utworowi charakterystyczny dla romantyzmu nastrój tajemniczości. W dziele pojawia się postać „Króla Olch”, którą dziecko zauważa i słysz wypowiadane przez nią słowa. Pomiędzy ojcem i synem nawiązuje się dialog. W utworze ważną rolę odgrywa natura, która przedstawia zjawiska nadprzyrodzone oraz personifikacje przyrody. W oświeceniu natura stanowiła jedynie krajobraz. Autor przeciwstawił dwie płaszczyzny: fantastyczny świat i chłodną, zracjonalizowaną rzeczywistość, którą postrzega ojciec, człowiek Oświecenia. Charakterystycznym dla romantyzmu "łącznikami" między światem rzeczywistym i duchowym było dziecko, które jeszcze nie poznało dobrze świata.

Goethe, aby stworzyć odpowiedni klimat temu utworowi zadbał o każdy szczegół: miejsce, pora, nastój panujący wokół, otoczenie. Wszystko po to, by ukazać nam, iż mimo że ojciec znalazł się w tej balladzie, to w ogóle tam nie pasował. Podobnie jak ci starzy ludzie, ciągle propagujący cechy i wartości oświeceniowe, niegodzący się na zmiany – na nadejście nowej epoki.