Opis obrazu „Babie lato” Józefa Chełmońskiego

Dzieło Józefa Chełmońskiego „Babie lato” reprezentuje polskie malarstwo epoki pozytywistycznej. Obraz powstał w 1875r. podczas krótkiego pobytu malarza w Warszawie co przypada na apogeum twórczości realizmu. Malowidło zostało wykonane farbą olejną na płótnie, zaś jego motyw jest typowo pozytywistyczny – człowiek w czasie wykonywania codziennej czynności.
Na pierwszym planie Chełmoński umiejscowił leżącą na polu dziewczynę wiejską, która łapie latające w powietrzu pasma babiego lata. Dziewczę ma na sobie białą sukienkę oraz żółtą chustę na głowie co składa się na ówczesny strój ukraiński. Warto zwrócić uwagę na brak obuwia, a co za tym idzie brudne stopy dziewczyny. Pokazuje nam to realizm tej sytuacji oraz brak jakiejkolwiek idealizacji. Na drugim planie dostrzegamy czarnego psa. Zwierzę najprawdopodobniej towarzyszyło dziewczynie za każdym razem jej pracy pasterskiej na polu. Niezwykle rzuca się on w oczy z powodu swojej ciemnej sierści na tle jasnego pejzażu. W głębokim tle dostrzegamy pasące się bydło, którym zapewne opiekuje się dziewczyna, stąd leżący przy niej kijek służący do zaganiania krów w odpowiednie miejsce. Oprócz wspomnianych dziewczyny, psa i bydła Chełmoński nie przedstawił innych stworzeń. Resztę przestrzeni wypełnia pole o pożółkłej już trawie.
Kompozycja obrazu jest niezwykle rozległa i sięga dalekiego horyzontu. Jej odmiennym elementem jest skośnie ułożona pasterka oraz pionowo siedzący pies. W celu osiągnięcia perspektywy obiekty na dalszym planie zostały ukazane jako małe oraz mniej wyraźne. Jeżeli zaś chodzi o kolorystykę to dominują tu barwy jasne.
Obraz Józefa Chełmońskiego bardzo przypadł mi do gustu, gdyż artysta w myśl epoki, której był przedstawicielem, przedstawił sceną z codziennego życia tak, jak mogła by ona wyglądać w rzeczywistości. Chełmoński nie idealizował na siłę świata, zaś pokazywał go w sposób realistyczny. Dzięki takim scenom rodzajowym możemy czerpać rzetelną i prawdziwą wiedzę na temat życia ludzi XIX wieku.