Karaiby.

Na Morzu Karaibskim leży około 7000 wysp wchodzących w skład archipelagów Małych i Wielkich Antyli, ciągnących się łukiem od północnoamerykańskich półwyspów Jukatan oraz Floryda po wybrzeże Wenezueli. Ogółem wyspy te zajmują powierzchnię 231 tysięcy kilometrów kwadratowych, z czego prawie połowa, bo 110 tysięcy kilometrów kwadratowych, przypada na Kubę. Kolejne większe wyspy to Haiti (z państwami Haiti oraz Republiką Dominikany), Jamajka i Portoryko. Wraz z Kubą określa się je mianem Wielkich Antyli. Na południowy wschód od nich rozciągają się Małe Antyle, składające się z Wysp Podwietrznych, od Wysp Dziewiczych do Trynidadu, oraz Wysp Zawietrznych, od Aruby do Margarity. Ze względu na tropikalne położenie po obu stronach zwrotnika i związane z nim, utrzymujące się przez cały rok umiarkowane temperatury w rejonie tym występuje szczególnie bujna roślinność. Typowe są tutaj tropikalne lasy deszczowe i gęsty busz, w wyższych partiach wysp występują również lasy iglaste, a na obszarach przybrzeżnych po zawietrznej stronie kilku wysp - również stepy. Na plażach rośnie wiele gatunków palm, w tym charakterystyczna palma kokosowa. Większość stanowią wyspy pochodzenia wulkanicznego, które nigdy nie miały połączenia z kontynentalną masą lądową, toteż uważa się za bardzo prawdopodobne, że zasiedlające je zwierzęta lądowe przybyły tu z biegiem czasu z Ameryki Północnej, Środkowej oraz Południowej. O tym, w jaki sposób zasiedliły wyspy, można tylko spekulować. Możliwe, że przydryfowały na naturalnych tratwach na przykład na wielkich pniach drzew, unoszonych przez wiatry i morskie prądy. Tak czy inaczej w porównaniu z bogactwem gatunków na kontynencie liczba zwierząt na wyspach karaibskich jest znikoma. Dla fauny karaibskiej typowe są małe ssaki, takie jak dziwaczne almiki, a także mistrzowie sztuki przetrwania, np. gatunek płaza Eleutherodactylus eileenae, i niezwykle barwne ptaki, między innymi rozmaite gatunki papug, zwanych amazonkami. Spośród almików, czyli myszoryjków, do naszych czasów zachowały się tylko dwa gatunki, z których jeden występuje na Kubie, a drugi na Haiti. Ich pochodzenie nie jest dokładnie znane. Wyglądem almiki przypominają olbrzymie ryjówki z długim, łuskowatym ogonem, średniej wielkości uszami, małymi oczami oraz charakterystycznym pyskiem w kształcie wydłużonego ryjka. Mają szczecinowatą sierść, a ich niezbyt wysokie nogi zakończone są silnymi pazurami. Almiki osiągają długość 60 cm, z czego prawie połowa przypada na ogon. Prowadzą nocny tryb życia, żywiąc się głównie małymi owadami i gadami, jak również owocami. Mieszkają w ziemnych jamach, wydrążonych pniach drzew i rozpadlinach skalnych, cechuje je rozwinięte życie społeczne. Almik haitański ma ciemnobrązową sierść, na spodzie ciała nieco jaśniejszą. Almik kubański odznacza się żółto-brązową głową. Ponieważ obydwa gatunki cechuje bardzo niewielki potencjał rozrodczy, są mocno zagrożone wyginięciem, zwłaszcza iż polują na nie domowe psy oraz koty. Indyk pawi, podobnie jak jego większy krewniak, indyk dziki z Ameryki Północnej, należy do rzędu grzebiących. Jego ojczyzną są lasy tropikalne na półwyspie Jukatan w Meksyku oraz w sąsiedniej Gwatemali i Belize. Ptak ten dorasta do 1 m i osiąga wagę 5 kg. Wyróżnia się okazałym, kolorowym upierzeniem. Na piórach ogona o fioletowym połysku widnieją niebieskozielone "oczy". reszta upierzenia ma metaliczną barwę od złocistej do brązowo-zielonej. Pokryta czerwonymi brodawkami skóra na głowie i szyi błyszczy na niebiesko. Oryginalnymi barwami odznaczają się samice. Podobnie jak u wszystkich indyków, samiec, który pokona rywali, gromadzi wokół siebie kilka samic. Indyczki składają w naziemnych gniazdach 9-18 jaj.