Pustynie i półpustynie.

Obszar od Teksasu po góry południowej Kalifornii oraz od Oregonu po Meksyk usiany jest różnego rodzaju pustyniami i półpustyniami, charakteryzującymi się między innymi odmienną florą. Największym północnoamerykańskim terenem pustynnym jest Wielka Kotlina z Doliną Śmierci, Wielką Pustynią Słoną i pustynią Mojave. Na tej ostatniej rosną juki i odporne na suszę krzewy uboczki trójzębnej (Larrea tridentata). Na południu Arizony rozciąga się pustynia Sanora, z mierzącymi 15 metrów wysokości i ważącymi nieraz 10 ton olbrzymimi kaktusami oraz kandelabrową karnegią olbrzymią (Carnegia gigantea). Na Wyżynie Meksykańskiej leży pustynia Chihuahua, porośnięta opuncjami i osiągającymi ponad 3,5 metra wysokości ferokaktusami. Widząc niewielki tułów, długi ogon i wielkie uszy lisa płowego (Vulpes velox), od razu rozpoznamy w nim typowego mieszkańca pustyni (charakterystyczne uszy służą do odprowadzania ciepła). Ten mały krewny lisa pospolitego ma bardzo dobry słuch. Na krótkich odległościach biega z niezwykle dużą prędkością. Poluje najczęściej na króliki oraz szczuroskoczki. Mierząca z ogonem 75 cm długości kotofretka (Bassariscus stutus) nie jest ani kotem, ani fretką, lecz przedstawicielem szopowatych o długim, puszystym, czarno-białym, pręgowanym ogonie. Także jej spiczasta głowa jest czarna, z białą maską wokół oczu i pyska, a reszta sierści - jasnobrązowa. Podobnie jak wiele zwierząt wyspecjalizowanych do życia w warunkach pustynnych, kotofretka ma nadzwyczaj duże uszy. Jada małe ssaki, ptaki, ptasie jaja, a również jaszczurki oraz węże. Olbrzymie oczy ułatwiają jej nocne łowy. W dzień zaszywa się w swojej norze albo wygrzewa się w swojej norze albo wygrzewa się przed nią na słońcu. Zając wielkouchy (Lepus californicus), gdy jest mu za gorąco, nadstawia swe wyjątkowo długie i dobrze unaczynione uszy, odprowadzając w ten sposób nadmiar ciepła. Od środowiska pustynnego woli suche zarośla, a jeśli zajdzie taka potrzeba - podgryza kaktusy. Podobnie jak inne zające ma długie tylne łapy, jednak w razie niebezpieczeństwa, w przeciwieństwie do innych zajęcy, zamiast przycupnąć, ucieka wielkimi susami z prędkością do 56 km/h. Szczuroskoczek pustynny (Dipodomys deseri) nie jest szczurem i nawet nie przypomina go pokrojem ciała: ma niezmiernie długie tylne kończyny z długimi stopami, umożliwiające duże skoki, a kończyny przednie są skarłowaciałe. Ogon jest dłuższy niż tułów wraz z głową, zakończony pokaźną kitką. Szczuroskoczek pustynny przemieszcza się podobnie jak kangur - skacząc. Na jego pożywienie składają się szczątki roślin, owoce oraz nasiona, które zwierzę transportuje w torebkach na grzbiecie, pokonując przy tym znaczne odległości. Prowadzi nocny tryb życia. Dzień przesypia pod ziemią, chroniąc się w olbrzymich systemach korytarzy, które sobie wygrzebuje. Na pustyniach od Nevady po Meksyk polują na niego lisy płowe i kojoty. Zagrożony, wykonuje popisowe salta i dzielnie się broni, wyrzucając tylnymi nogami piasek w stronę przeciwnika. Jego nerki tak znakomicie wykorzystują wodę przyjmowaną z pokarmem, że szczuroskoczek w ogóle nie musi pić. Nieprzekraczająca 13 cm długości sóweczka kaktusowa (Micrathene whitneyi) jest najmniejszą sową świata. Ten nocny ptak zamieszkuje głównie pustynię z kandelabrowymi kaktusami. Wydziobuje sobie w łodydze kaktusa dziuplę, w której przesypia cały dzień. Samica składa i wysiaduje w niej 4-6 jaj, samiec zaś zaopatruje ją w prowiant. Sóweczki żyją się głównie owadami, czasem chwytają również gady, a nawet skorpiony, usuwając lub miażdżąc najpierw ich kolec jadowy. Lelek zimowy zyskał nazwę Poorwill (biedny Will) z powodu charakterystycznego dźwięku, jaki wydaje po zapadnięciu zmierzchu.