Stanisław Wokulski, Tomasz Judym, Zenon Ziembiewicz - bohaterowie, którzy osiągnęli sukces.

Już od zarania dziejów obserwować możemy żądzę władzy i bogactwa wśród ludzi różnych klas oraz różnych pokoleń. Namiętność ta pchała i pcha ludzi po szczeblach kariery ku wyżynom społecznym. Jest to oczywiście niemoralny czynnik wynoszący ludzi na szczyty kariery. Zdarza się, że karierę osiągają ludzie mądrzy, którzy poprzez własną prace i oddanie dochodzą do sukcesu. Nie można jednak zaprzeczyć, że do sukcesu w życiu zawodowym dąży każdy gdyż utożsamia się go ze szczęściem w życiu prywatnym. Rozumowanie takie jest jednak błędne. Dlaczego więc ludzie poświęcają to, co powinno mieć w życiu największą wartość dla pieniędzy, sławy i rozgłosu? Czy pieniądze i kariera są czynnikami zapewniającymi szczęście w życiu?

W literaturze polskiej mamy wiele utworów podejmujących motyw sukcesu. W epoce pozytywizmu utworem takim jest zdecydowanie „Lalka” Bolesława Prusa. Postacią, którą dąży do sukcesu jest zubożały szlachcic Stanisław Wokulski. Mimo nie najlepszej sytuacji społecznej wierzył, że poprzez wykształcenie jest w stanie osiągnąć sukces i stać się użytecznym obywatelem. Los potoczył się jednak inaczej. Stanisław nie skończył nauki, odziedziczył po zmarłej żonie sklep i majątek oraz zakochał się w Izabeli Łęckiej. Niestety wybranka jego serca była zubożałą arystokratką i nie miała zamiaru zadawać się z kimś pokroju Wokulskiego. Bohater postanawia wyjechać do Bułgarii, gdzie podczas wojny tureckiej bogaci się na handlu bronią. Ma nadzieję, że ogromny majątek pozwoli mu kupić miłość Izabeli. Staje się bogatym i cenionym kupcem u szczytu kariery zawodowej, co pozornie przybliża go do Izabeli. Nie dane mu jednak było dokończyć żywota u boku kochanej kobiety. Odkrył, że Łęcka ma romans ze Starskim. Stanisław nie był w stanie pogodzić się z klęską. Nie pocieszał go nawet rozwój jego kariery zawodowej. Ostatecznie zniknął bez śladu. W życiu Wokulskiego wszystko poświęcone było Izabeli. Był on tak zajęty zarabianiem pieniędzy, że nie dostrzegł materializmu, który cechował jego wybrankę. Dostaje za to nauczkę. Odkrywa, że miłości nie można kupić oraz, że miłość wynikająca z pobudek materialnych nie jest nic warta. W życiu Wokulskiego kariera nie szła w parze z szczęściem w życiu osobistym.

Kolejnym przykładem może być Tomasz Judym, bohater powieści Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni”. Był on młodym, ambitnym lekarzem, który chciał poświęcić się dla najbiedniejszych warstw społeczeństwa. W jego życiu pojawiła się jednak Joanna Podborska, w której Judym zakochał się. Bohater stanął wtedy przed najtrudniejszym w jego życiu wyborem. Uważał, że nie będzie wstanie połączyć miłości do kobiety oraz zamiłowania do pracy. Musiał wybrać wartość dla niego nadrzędna. Postanowił odrzucić miłość Joasi i oddać się całym sercem pracy na rzecz społeczeństwa. Można stwierdzić, że Judym osiągnął sukces zawodowy gdyż czuł, że najważniejsza dla niego jest praca i że chce się jej oddać całym sercem. Była to bardzo szlachetna postawa, która w czasach dzisiejszych zwana jest judymizmem. Nie uczyniła ona jednak Tomasza szczęśliwszym. Zabrakło w jego życiu miłości i ciepła. Na zawsze zrzekł się szczęścia rodzinnego. Kariera zawodowa nie była w stanie zapełnić tej pustej przestrzeni w jego sercu. Postacie Judyma i Wokulskiego są podobne ze względu na miłość, która pojawia się w życiu obu bohaterów. Dla Wokulskiego jednak miłość jest czynnikiem, który wznosi go ku karierze, a dla Judyma jest czynnikiem hamującym jej rozwój.

Zenon Ziembiewicz, bohater „Granicy” Zofii Nałkowskiej, zdecydowanie różni się od dwóch wyżej opisanych postaci. Miłość nie wywiera tak wielkiego wpływu na jego karierę. Mimo niedogodnej sytuacji jego rodziny studiuje i pisze artykuły dla „Niwy”, a wkrótce staje się nawet jej redaktorem. Punktem kulminacyjnym kariery Ziembiewicza było objęcie przez niego posady prezydenta miasta. Jednak i dla niego przyszły złe dni. Zatrzymanie dotacji na budowę domów, sprawa huty, bezrobocie, rozruchy w mieście, zezwolenie na użycie broni a na dodatek incydent z Justyną Bogutówną doprowadziły do całkowitego załamania psychicznego Zenona. Nie umiejąc poradzić sobie z problemami wybrał najłatwiejszą drogę ucieczki, jaką jest samobójstwo. Przez pewien czas Zenon potrafił połączyć życie zawodowe z życiem osobistym, które mógł uważać za udane, a nawet lepsze niż na to zasłużył. Jednak kariera zmieniła go. Ziembiewicz przekroczył granicę moralności. Całkowicie poddał się wpływom ludzi, od których dawno uzależnił swoje życie. Problemy, które przez całe jego życie nie ujawniały się, w jednym momencie zaczęły wychodzić na jaw a Zenon nie był w stanie sobie nimi poradzić. Można powiedzieć, że kariera go przerosła.

Na trzech przedstawionych wyżej bohaterów sukces, jaki odnosili nie miał korzystnego wpływu, gdyż kończył się ich osobistą klęską. Zarówno w literaturze jak i w życiu mamy przykłady ludzi sukcesu, dla których powodzenie w pracy nie jest przekleństwem. Uważam, że kluczem do utrzymania równowagi między sukcesem w życiu osobistym i zawodowym jest umiarkowanie w dążeniu do ich osiągnięcia.