Tadeusz Różewicz "W Środku Życia"

Tadeusz Różewicz był poetą który zaczął swoją działalność artystyczną po zakończeniu drugiej wojny światowej. Jednym z jego dzieł jest wiersz pt. „W Środku Życia” który został napisany w 1955 roku.
W wierszu tym podmiotem lirycznym jest mężczyzna w wieku średnim, znajdujący się w „środku swojego życia”. Po dokładniejszym przeczytaniu wiersza i poznaniu biografii T Różewicza podmiot liryczny możemy utożsamić właśnie z samym autorem.
Już na samym wstępie podmiot liryczny ukazuje nam czas o którym chce powiedzieć. Jest to czas powojenny, czas który zakańcza krwawą serię mordów i przypadkowych ofiar bezlitosnej i krwawej wojny. Jak wiadomo doświadczenie takiej okropności jaką jest wojna pozostawia po sobie pewne konsekwencje. Otóż jest to uraz psychiczny, zatracenie dobra, poczucia bezinteresowności i notoryczny strach przed wszystkim. Każdy kto tego doświadczył musiał na nowo nauczyć się żyć, na nowo poznać otaczający go świat, i przede wszystkim przestać się bać własnego cienia. W drugiej zwrotce podmiot przytacza nam przykład stołu na którym leży chleb i nóż. Teraz nóż służy do jakże prostej czynności jaką jest krajanie chleba. Lecz W czasie wojny był on narzędziem zbrodni, nim zabijano i nim się broniono. W tamtym czasie krajanie chleba było jego mniej ważną funkcją. W kolejnej zwrotce poruszony jest temat zatracenia miłości do drugiego człowieka. A wręcz pokuszę się o stwierdzenie że strachu przed drugim człowiekiem, problemem rozpoznawania kto jest przyjacielem a kto nie. Każdy musiał na nowo nauczyć się miłości i zaufania do bliźniego. W kolejna część wiersz ukazuje nam zatracenie postrzegania naturalnej kolei rzeczy jaką jest kwitnięcie kwiatów i dojrzewanie owoców. Rzeczy tak prostej i zarazem niesamowicie pięknej. Wszystko to było spowodowane tym, iż w czasie wojny ludzie nie mieli ochoty ani czasu delektować się widokami matki przyrody, gdyż żyli w ciągłym stresie i strachu . Następną rzeczą na którą warto zwrócić uwagę jest postrzeganie życia ludzkiego przez autora. Mówi nam on, iż każdy człowiek jest piękniejszy od wszystkich cudów świata, a jego życie jest więcej warte niż niezliczona ilość drogocennych rzeczy materialnych, jest ono najcenniejszą rzeczą na świecie. Nawet życie biednej staruszki która jest już na ostatniej prostej swojej egzystencji na tym świecie. A kto ma inne zdanie i pożąda pieniędzy i bogactw kosztem cierpień innych osób jest mordercą i ludobójcą. W ostatniej części wiersza podmiot liryczny zatraciwszy zaufanie do innych ludzi szuka ukojenia w przyrodzie. Próbuje z nią porozmawiać, co jednak okazuje się nie wykonalne, bo jedyną odpowiedź jaką może dostać jest głos drugiego człowieka.
Wiersz ten przedstawia nam sylwetkę ludzi którzy przeżyli drugą woj. Światową. Ludzi którzy doświadczyli niemiłosiernych cierpień, ludzi którzy zatracili swoją naturalną dobroć i umiejętność postrzegania świata, ludzi których psychika została doszczętnie zniszczona. Jedyną drogą powrotu do naturalnego stanu rzeczy była praca od podstaw, zbudowanie wszystkiego na nowo. Nauka postrzegania świata tak jak robią to dzieci po urodzeniu.