Zinterpretuj podany fragment „Ludzi Bezdomnych” Stefana Żeromskiego, zwracając uwagę na symbolikę opisywanego w nim obrazu. Potraktuj ten fragment jako zapowiedź dalszych losów Tomasza Judyma, jego decyzji i wyborów.

Ludzie bezdomni” to powieść młodopolska w której ukazana jest szeroka panorama polskiego życia końca XIX w.
Powieść młodopolską cechuje, poza zastosowaniem metody realistycznej i naturalistycznej, także wprowadzenie takich warstw, jak symbolizm i impresjonizm. Ważnym elementem jest również wyrażanie stanu emocjonalnego bohatera poprzez zilustrowanie jego uczuć.
Całość dopełnia narracja w I osobie dzięki której można lepiej zrozumieć motywy działania Judyma.
W podanym fragmencie powieści główny bohater wybiera się na wycieczkę do Wersalu razem z Joanną Podborską , Panią Niewadzką oraz jej dwiema wnuczkami- Natalią i Wandą.
Tematem rozmowy między nimi staje się obraz Puvis de Chavannes’a pt. „Rybak” .
Obraz zostaje przedstawiony jako wspomnienie, „mętne echo”, wprowadza czytelnika w świat przeżyć Judyma, pokazuje cechy jego wyobraźni oraz jego wrażliwość na bodźce.
Bohater opisuje własnymi słowami dzieło które staje się w jego umyśle coraz bardziej przejrzyste.
Rybak jest przedstawiony jako „antropoid z przedmieścia wielkiej stolicy” , oraz jako „wyraziciel kultury świata, przerażający produkt ludzkości” , szkielet i cien człowieka z zapadniętymi oczyma.
Judym opisując jego oczy ma na myśli raczej ludzką egzystencję niż artyzm dzieła. „Nie szukają współczucia, którego nie ma. Ani się żalą, ani płaczą.”
Bohater komentuje również reakcje osób przyglądających się obrazowi, postrzega związek między „niesmiertelną sztuką” a prawdziwym życiem. Ludzie oglądający dzieło przez chwilę czują jak zyją i co stwarzają na ziemi. Czują to co czuje niższa warstwa społeczenstwa.
„Niewypowiedziana siła tego arcydzieła” bazuje na sugestiach i odczuciach które przywołuje obraz.
Towarzyszki Judyma zwierzają się z odczuć wywołanych u nich przez „Rybaka”, dowodzi to faktu że wszystkie są w sercu dobrymi kobietami, sugerują to łzy które rzekomo wielkie jak grochy lecialy im z oczu. Wywołuje u nich żal i smutek wygląd człowieka z obrazu oraz jego dzieci i żony. Dodatkowo wszystkie dostrzegają w nim podobienstwo do Chrystusa, czyli również wywołuje u nich odczucia religijne.
Sam obraz może symbolizować wiele rzeczy: cierpienie, nędzę, bezsilność, niesprawiedliwość społeczną lub wołanie o pomoc.
Wspomnienia i rozmowę o „Rybaku” pogłębia opis miasteczka, jego mieszkańców i padający deszcz. Korespondują z nastrojem panującym na obrazie i ukazują szarość, melancholię i nędzę.
Tomasz Judym pragnie pomagać ubogim, ludziom których los potraktował surowiej niż innych.
Chce służyć im swoją pomocą i wiedzą jako chirurg.
W swoim pobycie w Paryżu bohater widzi inne dzieło sztuki, Wenus z Milo – symbol piękna, miłości, harmonii i szczęścia. W powieści odzwierciedla piękno świata ludzi bogatych, świata, do którego chciał należeć.
Żeromski celowo umieścił te kontrastowe symbole w jednym rozdziale, chcąc ukazać wrażliwość bohatera zarówno na piękno i harmonię, jak i nędzę otaczającego świata.
Te dwa rekwizyty to symbole zupełnie różnych stron rzeczywistości. Posąg Wenus z Milo uosabia całą urodę świata, jego harmonię, delikatność, ulotność i kruchość. Jest znakiem proporcji, ładu i miłości. Jej całkowitym przeciwieństwem jest z kolei obraz Puvis de Chavannes’a. „Ubogi rybak” symbolizujący ciemne strony egzystencji w świecie, czyli to, czego staramy się wszelkimi sposobami unikać (cierpienie, ból, poniżenie).
Judym bez wątpienia był postacią tragiczną, niespełniona miłość oraz samotność to los który sam sobie wybrał.
Główny bohater powieści czuł się odpowiedzialny za los ubogich i uważał, że jego obowiązkiem jest spłacić dług wobec swojej klasy społecznej. Judym pochodził z biednej warszawskiej rodziny. Gdy był dzieckiem zajęła się nim ciotka u której później ciężko pracował, aby zarobić pieniądze na studia. Był wytrwały i miał ambicję, aby opuścić środowisko w którym się wychował. Teraz gdy mu się udało zdobyć wykształcenie chce pomagać innym. Zrezygnował z życia rodzinnego u boku Joanny Podborskiej na rzecz swej idei. Pomimo niepowodzeń Judym zdecydował się na podjęcie pracy lekarza wśród tych, którzy jej najbardziej potrzebują. Według niego człowiek może się poświęcić tylko jednej rzeczy w życiu. Nie może założyć rodziny ponieważ musiałby ją utrzymać co doprowadziłoby do pracy za pieniądze. Nie chciał tak jak inni lekarze których poznał wcześniej, interesować się bardziej zarobkiem niż leczeniem.
Tomasz Judym poświęcił swe życie i miłość do Joanny w imię swej idei- chciał leczyć ubogich.