Mięczaki

Mięczaki żyją na lądzie, w miejscach wilgotnych i zacienionych lub tez w wodzie. U większości zwierząt tej grupy można wyodrębnić głowę, nogę, oraz worek trzewiowy, w którym znajdują się trzewia - czyli narządy wewnętrzne, takie jak wątroba, jelito, czy serce. Grzbietowa ściana worka trzewiowego jest rozrośnięta i tworzy fałd skórny, tak zwany płaszcz. Jego komórki wydzielają substancję wapienną, z której powstają muszle osłaniające ciała większości mięczaków. Między płaszczem a workiem trzewiowym znajduje się jama płaszczowa, w której są narządy wymiany gazowej. Ślimaki spotykamy zarówno w środowisku wodny, jak i lądowym. Ich ciało składa się z głowy, nogi, oraz worka trzewiowego, osłoniętego muszlą. U wielu gatunków muszla jest spiralnie zwinięta. Gdy panuje susza, jest zbyt gorąco lub zbyt zimno, ślimaki chowają do muszli głowę i nogę, a otwór muszli zamykają wieczkiem. Jedynie nieliczne, głównie ślimaki morskie, nie wytwarzają muszli. Ślimaki lądowe są płucodyszne. Oznacza to, że ich narządem wymiany gazowej są płuca. Większość ślimaków żyjących w wodzie to organizmy skrzelodyszne, czyli oddychające skrzelami. Tlen i składniki pokarmowe są rozprowadzane po ich ciele przez otwarty układ krwionośny. Krew wylewa się z naczyń do jamy ciała, omywając narządy. Większość ślimaków lądowych to roślinożercy. Wśród gatunków wodnych dominują drapieżcy, choć spotyka się również padlinożerców. Ślimaki są pokarmem dla niektórych zwierząt. Ludzie poławiają wiele gatunków w celach kulinarnych. Ślimaki, zwłaszcza roślinożerne, są szkodnikami wielu upraw. Do mięczaków zaliczamy również małże, które żyją wyłącznie w wodzie. Można u nich wyodrębnić nogę oraz worek trzewiowy, który jest okryty płaszczem, który wytwarza muszlę. Muszla małży składa się z dwóch połączonych połówek, a dobrze umięśniona noga służy do poruszania się. Większość małży żyje zagrzebana w mule lub w piasku na dnie zbiorników wodnych. Nie tracą również kontaktu z wodą, gdyż ich syfony są wysunięte ponad powierzchnię dna. Dzięki temu mogą filtrować wodę, a jednocześnie ukrywać się przed wrogami. Role filtra do odcedzania pokarmu odgrywają skrzela, które są także narządami wymiany gazowej. Cząstki pożywienia są w nich oddzielane od wody i niejadalnych substancji, a następnie przesuwane do układu pokarmowego. Zwierzęta te odżywiają się mikroskopijnymi organizmami i ich szczątkami. Małże są źródłem pokarmu dla wielu zwierząt , między innymi ptaków. Usuwają z wody dużą ilość zanieczyszczeń. Ludzie poławiają i spożywają niektóre gatunki. Wiele małży wytwarza perły. Powstają one z wydzieliny chroniącej organizm przed drobnymi ciałami wnikającymi do wnętrza muszli. Szczególnie cenione są perły, które wytwarzane są przez żyjące w tropikach perłopławy. Ośmiornice, mątwy oraz kałamarnice należą do głowonogów. Wszystkie są drapieżnikami, żyjącymi w morzach i oceanach. Mają głowę i worek trzewiowy. Muszla głowonogów ma postać płytki zagłębionej w ciele. Zamiast nogi występuje u nich wieniec ramion otaczających otwór gębowy. Ramiona głowonogów służą do chwytania zdobyczy i pomagają w pływaniu. Mają liczne przyssawki, dzięki którym zwierzę może skuteczniej chwycić i przytrzymać ofiarę. Poniżej ich otworu gębowego znajduje się tak zwany lejek, który prowadzi do jamy płaszczowej. Gdy głowonogi gwałtownie wyrzucają z niej wodę, lejek działa jak silnik odrzutowy, dzięki któremu bardzo szybko poruszają się w toni wodnej. Wykorzystują tę umiejętność w trakcie polowania. Podczas ucieczki niektóre głowonogi uwalniają z gruczołu czernidłowego ciemną substancję. Powoduje ona, że woda utraci przejrzystość, przez co napastnik nie widzi uciekającego organizmu. Ważną umiejętnością głowonogów, która służy do maskowania się, jest szybka zmiana koloru ciała. Wiele gatunków wykorzystuje ją, wabiąc partnera do rozrodu. Zmiana barwy jest też formą porozumiewania się.