"Witajcie, kochane góry" Jana Kasprowicza.

Jan Kasprowicz (1860-1926) to polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i tłumacz. Był Przedstawicielem Młodej Polski, wykorzystującym w swych utworach naturalizm, symbolizm oraz ekspresjonizm. W jego twórczości wyróżnia się trzy etapy, które z pewnością były związane z jego życiem prywatnym. Na samym początku w swych dziełach poruszał tematykę społeczną i kwęstię biedy chłopów, jednak niedługo po przeprowadzce do Lwowa pod wpływem poezji modernistycznej stał się typowym poetą epoki dekadentyzmu. Nie trwało to długo, bo kiedy to ponownie wziął ślub, a jego życie znowu nabrało sensu, Kasprowicz nie tylko pogodził się z Bogiem i franciszkańską postawę wobec bliźnich, ale także wielbił przyrodę i jej piękno. W tym właśnie okresie powstał utwór "Witajcie, kochane góry" z tomu poezji "Księga ubogich", będący afirmacją świata natury.
Wiersz składa się z 9 czterowersowych strof i ma budowę regularną, klamrową - na początku i na końcu powtarza się ta sama strofa, podkreślająca puentę utworu. Występuje tu liryka bezpośrednia, podmiot liryczny zwraca się w 1 os. l. poj do przyrody, wykazuje swą tęsknotę za nią, ponieważ odbył daleką podróż. Najprawdopodobniej daleka podróż dotyczy wewnętrznego rozdarcia podmiotu, który przez gwar wielkiego miasta i jego mieszkańców znacznie oddalił się od świata natury. Jednak teraz, gdy powrócił duchem do dawniej wyznawanych wartości, chłonie przyrodę wszystkimi zmysłami. Budzi ona w nim poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Podziwiając jej piękno, chce upewnić się czy jest trwała i niezmienna. Dostrzega jednak, że obok domu zmarłego przyjaciela uschły dwie wierzby, ale za to rozkwitły jesiony i jaskry, złocące się w trawie. Jest to znak, że natura jest wieczna i mimo pewnych zmian, będzie trwać zawsze.
Pejzaż górski opisany jest licznymi środkami stylistycznymi: epitetatmi (trawa zielona,kochane góry), wyrazami dźwiękonaśladowczymi (słyszę jak szumisz) czy peryfrazą („ dwie wierzby nad rowem, strażniczki wiosennej niwy”). Ponadto utwór rozpoczyna się i kończy apostrofą skierowaną do przyrody "witajcie, kochane góry, o, wiaj droga ma rzeko!" , a w pozostałych strofach można zauważyć anafory " a za to" , "że", i" . Liczne wykrzyknienia wskazują natomiast na uczcia i emocje podmiotu: "O jakżeż tu miło! jak miło!" .
W wierszu można odnaleźć nawiązania do biografii autora, który w 1888 roku przeniósł się do Lwowa pozostawiając za sobą życie na rodzinnych Kujawach i jednocześnie utożsamiając się z wielkim miastem, nowymi obyczajami i wyznawanymi tam wartościami. Jednak gdy w 1911 roku ponownie się ożenił, jego życie znów wypełniło się harmonią , ciepłem i spokojem. Powrócił do ukochanych Tatr i coraz silniej się z nimi wiążąc, opisał ich piękno w wierszu "Witajcie, kochane góry", przedstawiając je jako oazę spokoju . Kasprowicz ukazując swój zachwyt i afirmację przyrody, nawiązywał tym samym do filozofii św. Franciszka, który radował się obcowaniem z przyrodą i jej pięknem . Idąc tym tropem, poeta nadał podmiotowi wiersza cechy franciszkańskie. Uczy się on na nowo świata natury, docenia jego niezwykłość, odkrywa, że jest trwałą wartością, w której odnajduje poczucie bezpieczeństwa i spokoju.