„Aleksander Fredro- Śluby Panieńskie jako najwybitniejsza polska komedia”

„Aleksander Fredro- Śluby Panieńskie jako najwybitniejsza polska komedia”
Jest to jedna z najlepszych komedii Aleksandra Fredry urodzonego 1793 roku, zmarłego 1876, który był jednym z najwybitniejszych polskich komediopisarzy epoki romantyzmu, wiele jego dzieł można obejrzeć na scenach teatrów w całej Polsce. „Śluby panieńskie” są komedię częściowo antyromantyczna i antysentymentalnaą, jej problemem jest budzenie miłości. Można więc nazwać ją komedią o narodzinach miłości. Komedia ta jest przeciwstawieniem miłości romantycznej. Główny czas i urok dzieła stanowi poetyzacja owego uczucia , subtelna i zgodna z prawdą analiza uczucia miłosnego. Fredro posuwa naprzód wiedzę poetycką o uczuciach ludzkich, sposoby ich powstawania i przebiegu. Akcja „Ślubów panieńskich” rozgrywa się na dworze szlacheckim. Rozpoczyna się ona od komicznego konfliktu pomiędzy stryjem , a synowcem. Stryj Radost przywiózł do zaprzyjaźnionego domu pani Dobrójskiej swego syna Gustawa, aby go ożenić, ale ten swym lekkomyślnym i lekceważącym zachowaniem psuje jego plany. Po tym konflikcie wstępnym następuje właściwe powikłanie komediowe. Gustaw zakochał się w Anieli, ale pannie przeszkadzają pochopnie złożone śluby panieńskie. Pomysłowa intryga uczucia ,oraz wielka uczciwość Anieli doprowadziły do szczęśliwego rozwiązania konfliktu i do małżeństwa. Drugi wątek tej komedii to nieodwzajemniona miłość Albina i Klary, których Gustaw dzięki drugiej z kolei intrydze ich łączy.
„Śluby Panieńskie” to typowa komedia intrygi, to znaczy że rozwój akcji opiera się na świadomym działaniu bohaterów, który stwarza nierealne sytuacje. Jest równocześnie komedią charakterów. Główną jej wartość stanowi realizm psychologiczny i wysoki artyzm. Analiza uczucia miłosnego została przeprowadzona przez Aleksandra Fredrę w tym utworze z subtelnością i prawdą nieznaną dotychczas na scenie polskiej. Fredro świetnie scharakteryzował postacie. Wyrazistość poszczególnych postaci potęguje kontrastowe ich rozstawienie wiernej i nieśmiałej Anieli, przeciwstawia autor energicznego i pewnego siebie Gustawa. Sentymentalnemu i uległemu Albinowi, trzeźwą i porywczą Klarę. Obaj mężczyźni i obie kobiety stanowią również wzajemne kontrasty, co staje się także źródłem komicznych powikłań. „Śluby Panieńskie” Aleksandra Fredry stanowią po dziś dzień jedną z najsilniejszych pozycji polskiego teatru.