Zinterpretuj poniższy fragment prozy Stefana Żeromskiego. Odnosząc się do swojej znajomości „Ludzi bezdomnych”, określ jakimi środkami wyrazu autor podkreśla tragizm sytuacji głównego bohatera

„Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego to powieść, która powstała w Młodej Polsce. Głównym bohaterem utworu jest doktor Tomasz Judym. Jest to młody chirurg, idealista, człowiek posiadający niezłomną wolę i silny charakter, stawiający na pierwszym miejscu dobro ludzi najuboższych. W życiu kieruje się emocjami, a nie rozsądkiem – dla fachowców – lekarzy nie jest partnerem w dyskusji, ale rozhisteryzowanym fanatykiem idei poprawy losu biedoty.

Powyższy fragment „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego przedstawia życie doktora Tomasza Judyma w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie wyjechał wraz z inżynierem Korzeckim. Główny bohater dostrzega tam trudne warunki pracy, które zagrażają życiu robotników: „ciemność, ciemność gęsta od kwaśnego czadu rozświecał tylko czasem daleki ognik niewidzialnej postaci. W pewnych miejscach były tam schody, a właściwie szczeble do tarcic przybite; gdzie indziej szło się po oślizłej desce. ”Górnicy pracujący w Zagłębiu Dąbrowskim nie mają już żadnych nadziei na poprawę losu: „przywierał do mózgu obraz figur tych starców, ledwie dających się w mroku wyróżnić, tych czarnych brył, które za życia mieszkają w grobie, śnią w nim przez resztę swoich dni jak pająki, czekając cierpliwie na chwilę, kiedy już na zawsze wstąpią do ziemi, kiedy wejdą w jej zimne łono na szychtę wieczną.”. Doktor Tomasz Judym tęsknił za Joasią Podborską, z którą niedawno się rozstał. Współczuje on również robotnikom oraz ma poczucie długu społecznego, wynikającego z jego pochodzenia.

Stefan Żeromski, aby podkreślić tragizm sytuacji głównego bohatera, stosuje naturalizm oraz impresjonizm. Dogłębnie relacjonuje stan emocjonalny doktora Tomasza Judyma, który wciąż odczuwa tęsknotę za Joanna Podborską. Robotnicy kopalni są symbolem środowiska, z którego pochodzi doktor Judym oraz długu społecznego, jaki ma do spłacenia. Ponadto, Stefan Żeromski do ukazania tragizmu sytuacji, używa środków poetyckich nadających opisom charakter liryczny, np. metafory („krzyk dzwonka kopalni”) ; personifikacje („Tak przemawiał krzyk, zupełny krzyk dzwonka kopalni”) oraz reifikacje („sam podobny do ruchomej kupy węgla”).

Doktor Tomasz Judym jest człowiekiem zmuszonym do dokonania wyboru między własnym szczęściem a poświęceniem się pracy. Wybór jest dramatyczny, gdyż obie możliwości wzbudzają bardzo intensywne emocje. Różnorodność technik pisarskich jest charakterystyczna dla prozy młodopolskiej.