„ Dr Judym to człowiek słaby o dobrych intencjach” – H. Ch. Sorensen. Odwołując się do zamieszczonych fragmentów „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego i znanego Ci zakończenia utworu, uzasadnij słuszność powyższej opinii

„Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego to powieśc, która powstała w Młodej Polsce. Głównym bohaterem utworu jest doktor Tomasz Judym. Jest to młody chirurg, idealista, człowiek posiadający niezłomną wolę i silny charakter, stawiający na pierwszym miejscu dobro ludzi najuboższych. W życiu kieruje się emocjami, a nie rozsądkiem – dla fachowców – lekarzy nie jest partnerem w dyskusji, ale rozhisteryzowanym fanatykiem idei poprawy losu biedoty.
Doktor Tomasz Judym od samego rana zajmował się pracą w gabinecie – przyjmował chorych, tzw. „młodych zdechlaków”. Po obiedzie brał udział w życiu towarzyskim – „zajmował się bawieniem dam, uczestniczył w organizowaniu teatrów amatorskich, spacerów, przeróżnych rekordów, wyścigów pieszych itp.”. Doktor Tomasz Judym był zachwycony życiem towarzyskim o rozrywkami. Czuł się oszołomiony nowym życiem. Judym bawiąc się z damami, przezwyciężył kompleks niższego pochodzenia. Czuł dumę, która graniczyła z próżnością ( „był poszukiwany, a nawet wzajem wydzierany sobie przez koterie (…) decydował o czymś, co sam zwał tonem i smakiem”). Judym nie miał czasu ani chęci dla spraw zawodowych: „wszystkie te okoliczności stawały doktorowi na przeszkodzie w zajęciu się sprawami szpitalnymi”. Główny bohater nie ma wyrzutów sumienia, wręcz przeciwnie, czuje się zadowolony: „było mu wszakże z tym wszystkim bardzo dobrze na świecie”. Doktor Tomasz Judym odczuwał poczucie obowiązku z pragnieniem zabawy. Potwierdzają to słowa: „były w nim tego lata jak gdyby dwa prądy ścigające się wzajem”. Bohater próbował zwalczac wszystkie słabości poprzez „silną pracę”, jednakże dawało to odwrotny efekt („skoro tylko zetknął się ze światem zabaw, ulegał mu z tym większą bezwładnością, im namiętniej pracował w szpitalu” ). Tomasz Judym nigdy nie będzie szczęśliwy, czego symbolem jest „rozdarta sosna” i w myślach na pewno wciąż będzie odbywał pielgrzymki do miejsc swojej tęsknoty, które świadomie odrzucił.
Główny bohater „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego w podejmowaniu decyzji kieruje się impulsami podświadomości i różnymi okolicznościami zewnętrznymi. Jest człowiekiem słabym – łatwo ulega pokusom. Sposób prezentacji bohatera w przytoczonym fragmencie pozwala zgodzic się z tezą, że jest to „człowiek słaby o dobrych intencjach”.