Charakterystyka Kordiana.

W akcie pierwszym Kordian jest przedstawiony jako 15 letni chłopiec. Ma on wiernego sługę, a zarazem przyjaciela Grzegorza. Kordian jest bardzo uczuciowym oraz znudzonym swoim życiem chłopcem. W bohaterze ujawniają się również cechy bohatera romantycznego: "jam się w miłość nieszczęsną całym sercem włączył (..) przez swą nieszczęśliwą miłość do Laury, czuję się nieszczęśliwy". Kordian jest pesymistycznie nastawiony do świata, zagubiony i rozdarty wewnętrznie. Nie potrafi myśleć o swojej przyszłości. Szuka szansy odnajdywania nowych dróg, szuka idei poza sobą np. w Bogu. Chce sławy, jest świadomy tego, że nieszczęśliwa miłość zamyka się w zaklętym kręgu. Bohater jest zrozpaczony. Nie radzi sobie z otaczającym go światem. Podobnie jak Werter pragnie śmierci, gdyż widzi w niej ukojenie. jest dla niego ucieczką od bólu nieszczęśliwej miłości oraz problemów świata. W akcie pierwszym twierdzi, że wszystko jest umieraniem- tak właśnie widzi jesienną naturę. Ulega nastrojowi przypisywanemu naturze oraz czuje wewnętrzną słabość, porównuje się do więdnącego drzewa. Kordian nie wierzy w siebie ale pragnie mieć jakiś cel w życiu. W akcie drugim bohatera poznajemy jako dorosłego mężczyznę- pielgrzyma. Kordian po raz kolejny zakochuje się, tym razem jest to Wioletta. Wybrankę nie interesowały uczucia młodzieńca, lecz jego pieniądze. Kordian przestaje przez ta sytuację wierzyć w istnienie prawdziwej miłości. Był naiwny i zaślepiony przez miłość. Porzuciwszy Wiolettę wybiera się do papieża, gdzie również doznaje rozczarowania. To doprowadziło go do samotnej wyprawy na Mount Blanc. Tam odnajduje swoje powołanie. Odzyskuje pewność siebie i wiarę. Kordian jest skromny i nie przywiązuje wagi do pieniędzy. Jest wrażliwy na literaturę i sztukę: "Szekspirze! Duchu! Zbudowałeś górę. Większą od góry, którą Bóg postawił". .Na koniec aktu drugiego przechodzi wewnętrzną metamorfozę. Zmienia się z romantycznego kochanka w patriotę walczącego o wolność swojego narodu.