Charakterystyka Jagny - bohaterki "Chłopów" Remonta

Powieść Władysława Reymonta pod tytułem ‘Chłopi’ przedstawia społeczeństwo wsi Lipce. Zamieszkujący ją chłopi bardzo mocno związani są z naturą. Ziemia jest dla nich jednocześnie najwyższą wartością, źródłem utrzymania i obiektem sporów. Wpływa także na miejsce zajmowane w hierarchii społecznej. Im więcej ziemi gospodarz posiada, tym większy budzi szacunek i podziw.

Jedną z głównych bohaterek powieści jest dziewiętnastoletnia Jagna, córka Dominikowej. Nie jest ona typową przedstawicielką społeczności chłopskiej ze względu na to, że nie dąży jedynie do zgromadzenia majątku. Mamy wręcz powiedziane, że zupełnie nic ją nie obchodziła ani ziemia, ani zapisy, ani gronta.

Jagna jest kobietą wrażliwą na sztukę, skłonną do melancholii. Wydaje się żyć we własnym świecie, przyjmując tym samym obojętną postawę wobec spraw codziennych, a nawet swojej przyszłości. Wybór męża pozostawia matce, co świadczy o jej bierności. Możemy powiedzieć, że jest próżna i kochliwa, ale jednocześnie nieszczęśliwa i samotna.

Dziewczyna jest świadoma tego, że żaden mężczyzna nie przejdzie obok niej obojętnie. Dzięki swojej urodzie posiada nad nimi szczególną władzę. Jednak podchodzi do tego raczej sceptycznie, jest niezdecydowana. Docenia Borynę, za prezenty, które od niego otrzymała, jednocześnie zdając sobie sprawę, że tak naprawdę każdy inny mężczyzna zachowałby się tak samo, gdyby tylko miał dość pieniędzy.

Jagna jest bardzo przywiązana do swojej matki – Dominikowej. U boku matki żyło jej się dobrze, mogła robić co chciała i nigdy nie usłyszała słowa krytyki. To, że zdaje się na decyzje matki, dotyczące swojej przyszłości, świadczy o jej dużym zaufaniu do rodzicielki.

Jagusia porównana jest przez Reymonta do ‘świętej ziemi’. Tak jak ziemia ma siłę i potencjał, jest obiektem sporów, przez niektórych kochana, przez innych pogardzana. Pozostaje więc osobą niezniszczalną, nieśmiertelną.

W zachowaniu Jagny przeważają zachowania zupełnie nietypowe dla chłopów, którzy ją otaczają. Nie wynika to jedynie z braku interesowności czy ambicji, ale chociażby ze wzruszenia podczas słuchania muzyki, czy opowieści Rocha. Wyróżnia ją także dosyć wyzwolone zachowanie i zupełne nieprzestrzeganie zasad i reguł panujących w społeczności (np. liczne romanse). Nie ulega głębszym refleksją i nie jest w stanie spojrzeć na siebie krytycznie.
Jagna zdaje sobie sprawę, że narusza normy i zasady moralne oraz unieszczęśliwia ludzi, ale nie jest w stanie wziąć na sobie odpowiedzialności za swoje czyny. Zupełnie nie zabiega o akceptację, ze strony innych. Przychodzi jej jednak zapłacić za to wszystko ogromną karę, gdy kobiety Lipieckie wykonują na niej samosąd.

Tragizm bohaterki polega na jej odmienności. Jest osobą, która zupełnie nie pasuje do otoczenia, w której przyszło jej żyć. Nie może się w nim odnaleźć, męczy się.

Lipieckie kobiety są w większości o Jagnę zazdrosne. Wynika to z urody dziewczyny a także jej małżeństwa z najbogatszym gospodarzem. Uważają, że dziewczyna zupełnie na to nie zasługuje, są wręcz wobec niej wrogo nastawione. Jej odmienność powoduje, że staje się ofiarą społeczności, w której przyszło jej żyć.

Można powiedzieć, że Jagna jest przykładem młodopolskiej femme fatale. Łamie serca mężczyzn, zupełnie się tym nie przejmując. Świadomie, czy też nie doprowadza do licznych konfliktów i kłótni, niszczy spokój panujący w Lipcach.

Jest także uosobieniem mitu matki natury – dziewczyną żywiołową, pełną energii, zmienną, potrafiącą wpływać na otoczenie jednocześnie budująco i destrukcyjnie.

Uważam, że Jagna jest jedną z najciekawszych postaci kobiecych w literaturze Polskiej. Postacią, zdecydowanie, tragiczną. Nieakceptowaną przez otoczenie, skazaną na samotność, nieszczęśliwą.