Sauron, geniusz czy szaleniec? - Pisanie na podstawie własnej wiedzy i przemyśleń:

Na wielu forach miłośników „Władcy Pierścieni” i gatunku fantasy ludzie zadają sobie pytanie: „Sauron był geniuszem czy szaleńcem?”. W tej pracy na podstawie własnej wiedzy oraz własnych przemyśleń wyrażę swoje zdanie na ten temat. Sauron jest bohaterem głównie „Władcy Pierścieni”, ale pojawia się też, w książce „Silmarilion” jest to majar, który przeszedł na stronę Morgotha, był jego najwyższym dowódcą, a po obaleniu złego Valara został największym władcą zła i ciemności w Ardzie.
Na początek przeanalizujmy fakty mówiące o geniuszu Saurona. Pierwszym z nich jest umiejscowienie jego kraju. Po Wojnie Gniewu i obaleniu Morgotha, Sauron na swoją krainę wybrał Mordor, jest to zdecydowanie przemyślany i trafny wybór, ponieważ obszar ten jest z trzech stron otoczony górami i prowadzą do niego tylko 4 znane ścieżki. Pierwsza wiedzie przez równinę na północnym zachodzie, na której Sauron wybudował Czarną Bramę zamykając tą drogę dla wrogich armii, druga droga prowadziła przez fortecę Minas Ithil, którą Sauron obległ, zdobył i przemienił w twierdzę Minas Morgul (Wieżę Złych Czarów), gdzie w czasie Wojny o Pierścień rezydował Król Nazguli, trzecią ścieżką jest przełęcz Cirith Ungol, jest ona jednak zbyt mała i położona zbyt blisko Minas Morgul, by mogła się tamtędy przeprawić duża armia, poza tym strzeżona przez pajęczycę Szelobę i posterunek orków, była względnie chronionym miejscem. Ostatnią czwartą znaną drogą prowadzącą do Mordoru było przejście wzdłuż gór na wschód i ruszenie do kraju Saurona od strony nie chronionej przez pasma górskie i tutaj jest kolejny argument, pokazujący geniusz złego Majara, zawarł on bowiem sojusz z ludami wschodu dzięki czemu zabezpieczył kolejną drogę do swojego kraju, a żeby zminimalizować zagrożenie z zewnątrz, wewnątrz Mordoru wybudował swoją własną twierdzę Barad – dur, oraz wystawił ogromną armię, która jest kolejnym dowódem geniuszu Saurona, składała się ona z ogromniej liczby, różnego rodzaju, dobrze wyposażonych istot i machin. Władca Pierścienia bowiem nie tylko zwerbował do swej Armii Orków, Ludzi, Trolle i inne bestie, ale też ulepszył za pomocą magii Orków zmieniając ich w Uruk – Hai, których można szybko produkować, są sprawniejsi i silniejsi od klasycznych żołdaków (czyli goblinów) i nie boją się światła. Potrafił też sprawnie wykorzystywać przedmioty jakie znalazły się w jego posiadaniu, przykładem jest Palantir, znajdujący się w Barad – dur. Sauron użył tego potężnego artefaktu i za jego pomocą przeciągną Sarumana, na swoją stronę, dzięki czemu upiekł dwie pieczenie na jednym ogniu, pozbawił sojusznika swoich wrogów i sam zdobył sprzymierzeńca, palantir wykorzystał też do obłąkania Denenthora, co osłabiło pozycję Gondoru. Poza tym w III erze przygotował się do Wojny o Pierścień, wysyłając Wodza Nazguli na północ i doprowadzając i tak już rozbity i osłabiony Arnor do całkowitego upadku, dzięki tej akcji udało się mu też zdobyć Palantir i choć Angmar został ostatecznie pokonany to cele jakie wyznaczył temu krajowi Sauron zostały wypełnione. Kolejnym przykładem jest samo wykucie pierścienia, był to artefakt, dzięki któremu Czarny Władca znacznie zwiększył swoją moc, był to jednak tylko pośredni sukces. Ostatnim dowodem geniuszu Saurona, który opiszę w tej pracy to wybudowanie twierdzy Dol – Guldur w Mrocznej Puszczy, była to doskonała lokacja dla tej twierdzy, ponieważ stanowiła idealną bazę wypadową dla kampanii na północy i nie była zbytnio oddalona od Mordoru, nie można też zapomnieć o ogromniej wiedzy, świetnym wywiadzie, umiejętności przewidywania i talencie strategicznym Saurona, ataki na Osgiliath były doskonale zaplanowane, podobnie jak oblężenie Minas Tirith, wraz ze swymi najlepszymi dowódcami omówił obleżenie Wieży czat i wysłał armię mającą za zadanie zablokować odsiecz Eothedów, którzy z pewnością ruszyliby wspomóc Gondor pod Minas Tirith.
Teraz zajmiemy się cechami Saurona, które mogą świadczyć o jego Szaleństwie, pierwszym z nich jest samo przystąpienie do Morgotha, można tutaj dopatrzyć się zachowania uległego, Sauron, bowiem, mówiąc krótko po prostu uległ namowom Zbuntowanego Valara i przystał do niego opuszczając swoich towarzyszy i przyjaciół. Poza tym jak wiemy Sauron chciał podbić Śródziemie, tylko co dalej? Był zbyt słaby, by móc uwolnić Morgotha, czy zagrozić Amanowi, nawet gdyby zebrał miliardową armię, Valarowie zmieniliby ją w proch i pył jak podczas Wojny Gniewu. Kolejnym przykładem jest stworzenie pierścienia, jest to bowiem argument świadczący zarówno o geniuszu Saurona jak i o jego szaleństwie i częściowo głupocie, artefakt ten bowiem zwiększał moc Majara, ale paradoksalnie, mógł go też tej mocy pozbawić. Ostatnim argumentem świadczącym o szaleństwie (i po raz kolejny także o głupocie) Władcy Pierścienia jest mimo wszystko NIEDOKŁADNIE zabezpieczenie Mordoru, owszem zapewnił swojemu krajowi ochronę przed armiami, ale nie przed dwójką hobbitów, którym dzięki szczęściu udało dostać się do kraju Czarnego Pana przez przełęcz Cirith Ungol następnie przejść przez Mordor i dojść do góry przeznaczenia by zniszczyć Pierścień. Sauron po prostu wykluczył możliwość zniszczenia pierścienia, przez Wolne Ludy Śródziemia, za mało wiedział o Hobbitach, którzy w przeciwieństwie do Krasnoludów, Elfów, czy Ludzi mieli wystarczająco silną wolę by przez pewien czas opierać się wpływowi pierścienia na ich psychikę, dzięki czemu potrafili odrzucić od siebie ciągłą pokusę założenia go.
Podsumowując wszystkie wymienione w tej pracy argumenty stwierdzam, bez chwili zastanowienia, że Sauron tak naprawdę był geniuszem, a nie szaleńcem, nie mógł wiedzieć jakie konsekwencje pociągnie za sobą przystąpienie do Morgotha, ponieważ Iluvatar nie ujawnił wszystkiego Aniurom, a reszta argumentów dotyczących szaleństwa Saurona to raczej małe niedopatrzenie, które miały ogromny wpływ, na historię Śródziemia.