Motyw słońca w "Panu Tadeuszu" i "Jądrze ciemności"

Zachód słońca, różne wykorzystanie tego motywu dla budowy różnego nastroju w utworze, na postawie fragmentu " Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza praz opisu z " Jądra ciemności" Josepha Corada

Zachód słońca, obraz który widzimy każdego dnia i każdego dnia przechodzimy obojętnie wobec tego zjawiska. Jednak poeci czerpiący z świata otaczającego nas, biorą ten motyw i wykorzystują w swoich utworach. Na podstawie opisu tego zjawiska w „Panu Tadeuszu” Mickiewicza, oraz w „Jądrze ciemności” Conrada przedstawię jak ten motyw może zostać wykorzystany.
Słońce w „Panu Tadeuszu” jest opisane za pomocą różnych środków artystycznego przekazu. Pojawia się porównania go do zdrowego oblicza gospodarza, więc nadaje mu się cechy ludzkie. Pojawia się uosobienie, ponieważ wiąże razem cały las. Kolejnym porównaniem jest przedstawienie go jako pożaru na dachu. Nagromadzenie czasowników związanych z czynnościami słońca nadaje opisowi dynamizmu. Można również odnaleźć metaforę, że słońce jest robotnikiem „Pana świata”. Zachód słońca wywiera wpływ na reakcje ludzkie. Nadaje tor biegowi ludzkiego życia, ponieważ jest sygnałem do zakończenia prac w gospodarstwie. Funkcja opisu jest następująca, pokazuje on mistyczny wymiar natury, ilustruje symbiozę miedzy Bogiem a człowiekiem, że jest znakiem piękna i spokoju.
Opis w „ Jądrze ciemności” jest inny. Bardzo dynamiczny i gwałtowny. Np.: „mrok coraz gęstszy w odwecie za słoneczną iluminacje”, „słońce oślepiająco białe”, „śmiertelnie rażone dotykiem mroku” pokazują nam charakter opisu. Język użyty to zliryzowana proza, ponieważ pojawiają się porównania i nagromadzenie epitetów np.: „ opary jak powiewna, rozjarzona tkanina zawieszająca się z zalesionych pagórków”. W sensie metaforycznym słońce jest „oziębłą tarczą”. Pojawia się też inne porównanie, rzeka jest „ czcigodną staruszką”. Reakcja ludzka na zachód słońca jest następująca. Człowiek, który w swoich uczuciach jest zespolony z naturą, czuje niepokój z powodu zapadającego zmroku. Blask zachodzącego słońca wywołuje zadumę i milczenie. Autor wykorzystał ten motyw jako pretekst do przywołania przeszłości. Chodzi o ludzi, którzy poświęcili życie morzu ( nawiązanie do chwalebnych czynów z dziejów marynarki angielskiej). Ma to też wymiar symboliczny, kontrast światło-mrok, co widać na przykładnie opisu mrocznego ujścia Tamizy oświetlonego snopem latarni, który odnosi się do otchłani duszy człowieka potrzebującej zasad etycznych. Opis ten jest również rodzajem ekspozycji, daje on tło dla mrocznej opowieści o posępnym agencie handlowym, który stacza się z wyżyn ponadludzkich marzeń na dno bestialstwa i rasizmu.
Po przedstawieniu obu sposobów wykorzystania motywu zachodzącego słońca możemy stwierdzić, że oba opisy są dynamiczne, natura uzyskuje cechy ludzkie a środku poetyckie zawarte w utworach są podobne. Człowiek zaś zespolony jest z ładem kosmicznym. Różni się jednak charakter opisu. U Mickiewicza jest on sielankowy, gdzie natura jest znakiem symbiozy Boga i człowieka, Conrad zaś buduje nastrój mroczny, pełen niepokoju, naturę wykorzystuje do pokazania wewnętrznego rozdarcie człowieka, otchłani jego duszy.