Człowiek a natura, na podstawie wierszu Horacego " Do Taliarcha" i Jana Kochanowskiego " Modlitwa o deszcz".

Człowiek żyjąc w świecie natury jest z nią nierozerwalnie związany. To łącze nie może zostać zerwane w żadne sposób, dlatego każdy z nas musi się do przyrody ustosunkować. Natura też jest od zawsze jednym z tematów poetyckich. Stosunek człowieka do niej możemy prześledzić na podstawie wiersza Horacego Do Tliarcha oraz naszego rodzimego poety, Kochanowskiego i jego utworu Modlitwa o deszcz.
Horacy, poeta starożytny, żyjący na początku I wieku w Imperium Rzymskim, jest autorem ogromnej liczby utworów. Z jego ksiąg pieśni pochodzi interpretowany przez nas utwór. Wiersz ten należy do liryki apelu, posiada rozbudowaną apostrofę. W utworze mistrz zwraca się do ucznia, więc starzec do człowieka młodszego. Przedstawia mu zestaw porad wynikających z doświadczenia nabranego z wiekiem. Podmiot liryczny jest wrażliwy na piękno natury. Zachęca do korzystania z przyjemności życia, czyli do ucztowania, picia wina i zabawy. Mówi, że należy uprawiać sztuki dające człowiekowi zadowolenie. Wspomina też o słodkich miłostkach i flircie z dziewczynami. Stwierdza też, że trzeba podporządkować się siłom wyższym. W wierszu zawarty jest obraz natury. Znajduję się opis ośnieżonej góry, która odległa jest od Rzymu o 40 kilometrów, a na niej umiejscowiona jest świątynia Apollona. Natura jest dzika i surowa. Wiatry targają morzami i drzewami. Pojawi się też wrażenie pustki. Człowiek wobec potęgi natury jest bezsilny i bezbronny. W utworze Horacego możemy odnaleźć konteksty nawiązujące do nurtów filozoficznych pod którymi wpływami znajdował się poeta, czyli elementy stoicyzmu, epikureizmu i politeizmu.
Kochanowski w swoim wierszu również zawiera odniesienia do natury. Utwór posiada rozbudowana apostrofę do Boga oraz modlitwę pochwalną. Podmiot liryczny czuje swoją niższość wobec potęgi boskiej. Jest to osoba wierząca wyrażająca wobec Niego swoje uwielbienie. Uważa, że powodzenie w życiu, czyli możliwość owocnej uprawy roli, zależy tylko od woli Boga. Człowiek jest częścią natury i tylko małą cząstką wszechświata. Natura w tym utworze jest ściśle związana z Bogiem. Przemiany w przyrodzie mają charakter mistyczny. Odczuwa się poczucie boskiej harmonii i ładu. Widać też boską ingerencję. W wierszu Jana Kochanowskiego widać, że jest to utwór stawiający na monoteizm. Znajdują się w nim odniesienia do Księgi Rodzaju, oraz do innego utworu poety Czego chcesz od nas, Panie….
Podsumowując, mamy tu przedstawione dwa utworu poetyckie z dwóch różnych epok. Pierwszy to początek cesarstwa rzymskiego, a drugi to polski renesans, czyli XVI wiek. Zestawione tu są dwa różne poglądy religijne, politeizm i monoteizm. Wiersze te różnią się również po względem układu. Wiersz Horacego jest stroficzny, a Kochanowskiego stychiczny. Podobieństwa są następujące. Człowiek jest bezbronny wobec potęgi natury i sił wyższych. Jest on pogodzony ze swą niska pozycją i oddaje cześć sile wyższej. Zatem poglądy ludzi i ich stosunek do natury na przestrzeni wieków nie uległ zmianie, zmieniło się tylko środowisko religijne w którym żyje i imperatyw, który uważa za byt boski.