Rozczarowania romantycznych kochanków w oparciu o "Kordiana" Słowackiego i "Lalkę" Prusa.

Rozczarowania romantycznych kochanków. Dokonaj analizy i interpretacji podanych fragmentów „Kordiana” Juliusza Słowackiego oraz „Lalki” Bolesława Prusa i porównaj postawy bohaterów. Zwróć uwagę na postać kobiet. Uwzględnij znajomość o

Tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego „Kordian” i Stanisław Wokulski z „Lalki” Bolesława Prusa są przykładami romantycznych kochanków. Obaj mężczyźni są zakochani i przeżywają miłosne zawody. Ich wybranki okazują się być inne, niż im się to początkowo wydawało. Mężczyźni przekonują się o ich prawdziwym obliczu. Wcześniej kobiety są przez nich idealizowane. Każdy z nich inaczej radzi sobie jednak z tą sytuacją. Te rozczarowania mają bardzo duży wpływ na ich późniejsze życie i decyzje.

W pierwszym z przytoczonych fragmentów widzimy Kordiana podczas jego podróży po Europie w akcie II. Znajduje się on we Włoszech. Bohater postanawia miłość swojej ukochanej na próbę. W tym celu mówi jej, że stracił cały swój majątek. Kordian jest młodym mężczyzną, który poprzez swoje podróże próbuje odnaleźć sens swojego istnienia. Przeżył on już kilka rozczarowań, kiedy przekonał się o panujących realiach świata. Jest on typowym bohaterem romantycznym. Wioletta nie kocha go szczerze, związała się z nim jedynie z materialistycznych pobudek. Jest ona przeciwieństwem Kordiana, który ceni miłość ponad bogactwo i inne dobra doczesne. Wioletta jest zdenerwowana, krzyczy do tytułowego bohatera. Jest obłudna. Jej stosunek do Kordiana zmienia się pod wpływem wypowiedzianych przez niego słów. Najpierw wyznaje mu ona miłość, a kiedy mężczyzna mówi, że stracił majątek, przeklina go i mówi, że „przegrał jej serce razem z klejnotami”. Kordian gardzi kobietą. Mówi z ironią o jej stosunku do niego. Odjeżdża i zostawia ją, przekonawszy się o tym, jaka jest naprawdę.

Drugi z przytoczonych fragmentów przedstawia rozmyślania głównego bohatera „Lalki”. Wokulski krytycznie ocenia siebie i swoje zachowanie. Darzy Izabelę bardzo silnym uczuciem, ale zdaje sobie sprawę z tego, że nie spełnia jej oczekiwań wobec mężczyzn. Znajduje się on pod wpływem bardzo dużych emocji, o czym świadczą liczne wykrzyknienia i wielokropki w jego wypowiedzi. Jest on świadomy tego, że powinien przewidzieć to, co go spotkało. Wie, że Izabela jest materialistką. Nie jest ona kobietą, która potrafi obdarzyć kogoś prawdziwą miłością. Styczność z Łęcką sprawia, że Wokulski wypowiada się ironicznie o wszystkich kobietach. Mówi, że jedynym ich faktycznym zadaniem w życiu jest „przyozdabianie salonów”. Są piękne jedynie powierzchownie. Wokulski wini romantycznych poetów za swoją wypaczoną wizję kobiet. Wierzył, że Izabela jest inna, jednak szybko przekonał się o swojej pomyłce. Jego ukochana okazała się tytułową „Lalką”. Dochodzi on do takiego wniosku z powodu flirtu Łęckiej ze Starskim w pociągu. Załamany Wokulski próbował popełnić samobójstwo, ale został uratowany.

Zarówno Kordian, jaki i główny bohater „Lalki” wierzyli w istnienie prawdziwej, romantycznej miłości. Przekonali się jednak o tym, że coś takiego nie istnieje. Ich wybranki były obłudne. Liczyły się dla nich tylko wartości materialne. Obydwaj mężczyźni przeżyli z tego powodu gorzkie rozczarowanie. Jednak Kordian świadomie wystawił Wiolettę na próbę, a Wokulski przekonał się o tym, jaka jest naprawdę Łęcka prze przypadek. Bohater dramatu Juliusza Słowackiego zdaje się bez emocji podchodzić do zaistniałej sytuacji. Wokulski wręcz przeciwnie. Mówi w sposób bardzo nerwowy.

Obaj mężczyźni byli romantykami. Idealizowali miłość i kobiety. Uczucia były dla nich ważniejsze niż dobra materialne. Przeżyli jednak głębokie miłosne rozczarowania. Jednak Kordian chłodno ocenia zachowanie Wioletty, a Wokulski z powodu zawodu miłosnego próbuje popełnić samobójstwo. Bohater Słowackiego po kolejnym rozczarowaniu odnajduje cel życia – chce walczyć o ojczyznę. W ten sposób autor porusza temat patriotyzmu wśród młodych ludzi, co ma związek z ówczesną mu sytuacją Polski. Na kreację Wokulskiego miał wpływ stosunek pozytywistów do romantycznych idei. „Lalka” jest powieścią z przełomu tych dwóch epok.