"Pocałunek krajobraz"-Interpretacja wiersza Stanisława Grochowiaka

Wiersz jest utworem poetyckim o tematyce miłosnej, koncentrującym się na doznaniach zmysłowych. Owiany erotyką w sposób łagodny, tajemniczy i ubrany w metafory. Tematem dzieła jest namiętny pocałunek. Mowa utworu w pełni zrozumiała jest tylko dla kochanków.

Pocałunek, magiczna chwila przepełniona wdziękiem i błogostanem. Autor uzmysławia, jaka rozkosz płynie z namiętnego pocałunku zakochanych, mogącego trwać wiecznie. Zachwyca się ciałem kobiety, jest dla niego wyjątkowe. Bujność włosów porównuje do piękna lasu. Czysta i delikatna cera przywodzi na myśl zimowy krajobraz. Jego obecność wywołuje radość u kobiety, rozświetla jej bajeczny wizerunek. Wielbi delikatne i subtelne usta, owiane ciszą i spokojem. Sam moment pocałunku dostarcza niesamowitych doznań. Przenosi do innego świata, pięknego krajobrazu w malowniczą, niezmąconą pogodę. Nikną resztki nieśmiałości, niczym nieskrępowani oddają się cudownej chwili. Koniec pocałunku podkreśla dogłębność przeżyć. Następuje powrót do rzeczywistości, zarazem opuszczenie mistycznego świata rozkoszy. Doświadczenia te powodują, że autor inaczej niż dotąd patrzy na świat. Zaczyna dostrzegać drobne zmiany w przyrodzie, kojarzące się mu z pięknem pocałunku i stanem w jakim się znajduje.