Charakterystyka utworu "Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią".

Średniowiecze to epoka, która prblem śmierci człowieka anlizowała wielokrotnie o pod różnym kątem.

Do XIVw. średniowiecze miało dość atrakcyjne wyobrażenie śmierci. Istniała ona głównie jako ostatni etap życia wzorcowych bohaterów i sama w sobie nie budziła lęku. Z czasem jednak kościół zauważył, że strach jest doskonałym środkiem wychowawczym, a strach przed śmiercią może zagwarantować całkowite posłuszeństwo wiernych. Dlatego też od początku XIVw. daje się zaobserwować wzmożone zainteresowanie utworami mówiącymi o śmierci w sposób bardziej doskonały. Znalazło to odzwierciedlenie w dwóch motywach literackich. Jeden z nich to taniec śmierci, który sprowadza się do korowodu w skład, którego wchodzili ludzie różnych stanów począwszy od żebraków a skończywszy na papieżu. To społeczne rozwarstwianie mialo obrazować powszechność śmierci. Drugi motyw to psychomachia - spieranie się czy wręcz walka duchów dobrych i złych.

"Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią" jest to średniowieczny tekst, jeden z najcenniejszych zabytków języka polskiego. Niewiele starszych przykładów poetyckiej polszczyzny dochowało się do dziś. "Rozmoe..." - nie wiadomo, nie istnieje też jej XV-wieczny rękopis - zaginął podczas IIwojny światowej. Ktokolwiek był autorem Rozmowy...popisał się nielada kunsztem, układając wierszowany dialog liczący ponad 500 wersów.

Utwór składa się z trzech części. W pierwszej mamy do czynienia z podmiotowa formą wypowiedzi. w której autor przedstawia odrażający obraz śmierci. Część druga to dość naiwne pytania Polikarpa. W obliczu samej Śmierci nie ppotrafi on, mimo solidnego wykształcenia, zdobyć się na inteligentną rozmowę, co zresztą bardzo irytuje samą śmierć. Główną częścią utworu sa odpowiedzi Śmierci Pierwszorzędnym tematem jest tu oczywiście teza o wszechwładności Śmierci. Oprócz tego jednak jej wypowiedzi można też traktować jako satyryczny obraz ówczesnego społeczeństwa, w którym nie brakuje karczmarzy oszukujących przy nalewaniu oiwa, plebańców pogrążonych w nałogu pijaństwa, sędziów biorących łapówki.

"Rozmowa....." to przykład polskiego wiersza średniowiecznego, czyli tak zwanego wiersza zdaniowego. Jego istotą jest fakt, że koniec wersu jest wyznaczony przez koniec zdania lub równoważnika zdania. Brak wobec tego przerzutni.