Autoprezentacja

Dominik

Kim jestem? Na to zabawne z pozoru pytanie, nie da się jednoznacznie odpowiedzieć. Niby człowiekiem? Człowiek jest niczym więcej jak materią, egzystującą w tym szarym świecie, dla którego życiową alternatywą jest zaspokajanie swoistych potrzeb. Zatem nasuwa się kolejne pytanie? Kim będę, jak zaspokoję swoje osobiste aspiracje? Ideałem? Nie. Wręcz przeciwnie, człowiekiem, którego marzenia zatraciły się w rzeczywistości, co powoduje wewnętrzną pustkę. Czy to nie zabawne? Człowiek, który dosięga gwiazd, leży głęboko zakopany pod ziemią. Znacznie trafniejsze pytanie tyczyłoby się mojej osobowości, zainteresowań oraz umiejętności. Jako siedemnastolatek odznaczam się takimi cechami, jak niepohamowany zapał, wielkie ambicje, umiejętność radzenia sobie z praktycznymi problemami, oraz opanowaną do perfekcji przebiegłością. Często wykorzystuje je w życiu codziennym, co niejednokrotnie pomogło mi wybrnąć z trudnych i niezręcznych sytuacji. Słynę z zamiłowania to specyficznych typów muzyki. Ciężkie brzmienie, to jest to. Jak na złość dzierżę imię po świętym – Dominiku, na którego temat są tworzone poszczególne utwory, wytykające jego „świętość” .Uwielbiam ten metaliczny „wrzask”, który przepływa przez moje ciało dostarczając niezbędną energię oraz motywację do późniejszych działań. To mnie w pewien sposób relaksuje. Innym typem muzyki, wywołujący u mnie uczcie przyjemnego dreszczu i podładowanie adrenaliną jest muzyka klasyczna. Dajmy na to Sonete Księżycową Beethovena, która wręcz emanuje melancholijnym nastrojem. Najśmieszniejsze w tej zestawionej skrajności jest to, że obie strony są tak bardzo do siebie podobne. Nie tyle gatunkowo, co dogłębnym wyrażaniem przeciwstawnych uczuć. Interesuję się również innymi zajęciami, często w których wymagane są ciągłe czynności fizyczne, czyli potocznie zwane sportem. Dziedziną sportu, którą faworyzuję jest piłka nożna. Uwielbiam zaciekłą rywalizację często łączącą się z determinacją, a nawet czasem z drobnymi oszustwami. Piłkę nożną można łatwo utożsamić ze sztuką. Amfiteatr, po których przechadzają się aktorzy, wykonujący swoją rolę lepiej, bądź gorzej. Cała sztuka nabiera tempa, gdy nadchodzi punkt kulminacyjny. Jedna ze stron zdobywając przewagę, przyczynia się do coraz odważniejszych, często już rozpaczliwych poczynań oponenta. Lubię również dawać upust swoim fantazjom i wyobrażeniom, czytając książki. Nic nie rozwija tak wyobraźnię i rozszerza horyzonty, jak dobra literatura. Osobiście upodobałem sobie Sagę Sapkowskiego. Mimo iż odnosi się do średniowiecza i jest obficie nasycona elementami fantastycznymi, to zawiera dużo prawdy życiowej oraz mądrości. Saga ta miała duży wpływ na kształtowanie mojego wizerunku świata. W przyszłości chciałbym wykonywać zawód ściśle związany z możliwością wykorzystania aspektów artystycznych, typu: kreatywność czy abstrakcyjność. Powiązanie z cechami, które przejawiam, otworzyłoby mi drogę do kariery w życiu, ponieważ potrafię to biegle wykorzystać w praktyce i dobrze się w tym czuję. Jak to powiedział Konfucjusz „Rób to co lubisz, a nigdy nie będziesz musiał pracować”.