Ustosunkuj się do opinii „Soplicowo to centrum polszczyzny, tam się człowiek napije, nadysze ojczyzny”.

Dzieło Adama Mickiewicza, jednego z najwybitniejszych poetów romantyzmu, „Pan Tadeusz” określane jest mianem epopei narodowej. Przedstawia więc dzieje zbiorowości w przełomowym dla niej momencie historycznym. Ukazane jest społeczeństwo oczekujące na przybycie wojsk Napoleona i odzyskanie niepodległości. Akcja utworu została umiejscowiona na Litwie we dworze o nazwie Soplicowo. Rozgrywa się latem 1811 roku oraz wiosną 1812 roku. Mickiewicz napisał „Pana Tadeusza” na emigracji w Paryżu w latach 1832-34. Utwór był skierowany do ludzi znajdujących się na obczyźnie w celu połączenia emigrantów.
Stwierdzenie, że „Soplicowo to centrum polszczyzny, tam się człowiek napije, nadysze ojczyzny” jest niewątpliwie trafne. Autor przedstawia wyidealizowany opis dworku i krainy w której on się znajduje. Prezentuje optymizm i pozytywną przyszłość Polski. Nie wyolbrzymia wad, które przysłania dzięki patriotyzmowi bohaterów. Ma to na celu pocieszenie i danie nadziei polskim emigrantom. W Inwokacji Mickiewicz operuje symbolami, podkreślając miejsca ważne dla Polaków, którymi są Ostra Brama w Wilnie oraz Jasna Góra w Częstochowie. Symboliczne są również barwy, które wskazują na pozytywne odczytanie obrazu (biel dworku, złoto pszenicy, srebro żyta). W miejscach, w których rozgrywa się akcja utworu widoczne są znaki historii w postaci portretów czy wojennych pozostałości )kula z potopu szwedzkiego w zaścianku Macieja Dobrzyńskiego). Soplicowo stało się obrazem małej ojczyzny z przeszłości, dającej nadzieje na odzyskanie niepodległości.
W utworze szczególną rolę odgrywają opisy ojczystej przyrody. Życie mieszkańców Soplicowa współgra z naturalnym biegiem natury. Jest ona sprzymierzeńcem bohaterów, zapowiada również niezwykłe wydarzenia. Ciepły wiosenny wieczór podczas zaręczyn Tadeusza i Zosi jest symbolem nadziei i odrodzenia. Dodatkowo ściśle określona i zamknięta przestrzeń geograficzna poematu daje poczucie oswojenia i zadomowienia.
Soplicowo jest przykładem domostwa szczególnie dbającego o tradycję. Gospodarzem jest Sędzia- patriota, wzorowo utrzymujący staropolskie obyczaje, dba o zachowanie ducha polskości wśród znajomych. Zachowuje stare obyczaje i żyje zgodnie z rytmem natury. Jest niezwykle gościnny. Dba o etykietę i o to, by każdego traktowano z należną mu godnością i szacunkiem. Sędzia dla ojczyzny w potrzebie jest gotów zrobić wiele, ale jego patriotyzm to przede wszystkim zachowanie tradycji i kultury narodowej. W jego dworze można znaleźć atrybuty patriotyzmu. Jest nim na przykład zegar, który gra Mazurka Dąbrowskiego. Soplicowo jest to więc tradycyjny, szlachecki i polski dom.
W czasie, gdy poeci na emigracji tworzyli utwory pełne rozpaczy i żalu towarzyszących im po opuszczeniu ojczyzny, Mickiewicz napisał „Pana Tadeusza”- epopeję narodową dającą nadzieję na lepszą przyszłość Polski. Soplicowo stało się obrazem polskości, ekstraktem wszystkiego, co chciałoby się uchronić od zatracenia i co zapisało się w pamięci. Można je porównywać do zakątku ziemskiego raju, ponieważ „tam się człowiek napije, nadysze ojczyzny”.