Drapieżnictwo

Jest zjawiskiem dodatnio – ujemnym, polegającym na wykorzystaniu jako pokarmu ciała innego zwierzęcia, w odróżnieniu od pasożytnictwa prowadzący do śmierci ofiary. Jest jedną z form odżywiania antagonistycznego, korzystną dla drapieżnika, a niekorzystną dla ofiary; może mieć charakter międzygatunkowy lub wewnątrzgatunkowy (kanibalizm). Istnieją różne sposoby polowania: stadne lub w pojedynkę.

Każdy drapieżnik ma odpowiednie przystosowania, które pozwalają mu na wykrycie ofiary, schwytanie jej: węch, echolokacja, wzrok lub części ciała pozwalające schwytać ofiarę. Wybiera on na swoją ofiarę osobniki, stare i słabe.

Drapieżnik, aby złapać ofiarę może:
- ścigać (likaon, gepard),
- zbudować sieć (wiele pająków),
- zastawić pułapkę (mrówkolew),
- wystrzelić język (żaby, kameleony),
- polować z zasadzki (zeskok z gałęzi - jaguar),
- wystrzelić harpunnik z parzydełek (parzydełkowce),
- zwabić ofiarę wabikiem udając potencjalną ofiarę lub świecącym wyrostkiem (żabnica).
- Niektóre zwierzęta mogą też połykać swe ofiary w całości, rozdrabniają lub też pobierają pokarm w postaci płynnej.
- Drapieżca może obezwładnić swoją ofiarę obezwładniając ją, gryząc ją (powodują wykrwawienie) lub dusząc lub użyć jadu.
- Zwierzęta polujące stadnie mogą stosować podziały ról (wilki).

Ofiary mogą się bronić przed atakiem:
- ucieczką w momencie ataku (mysz, zając, antylopa),
- unikaniem miejsca i czasu, w którym drapieżniki są bardziej aktywne (dobowe migracje niektórych organizmów),
- wytwarzaniem różnego rodzaju pancerzy (małże, ślimaki, skorupiaki, żółwie)
- chowaniem się w kryjówkach,
- wytwarzaniem wyrostków (rogi, poroże, kolce itp.),
- utrudnianiem manipulacji lub połknięcia przez drapieżnika (jeż i rozwielitka),
- maskowaniem się (kameleon, patyczak, liściec),
- odstraszeniem drapieżnika substancjami chemicznymi (skunks i tchórz), żądłem (pszczoła, osa), lub samą informacją o zawieraniu toksycznej substancji zawartej w krzykliwej barwie ciała (salamandra plamista).

Przykłady drapieżnictwa:
- jastrząb wędrowny i gołąb (gdy lecący gołąb zostanie zaatakowany przez jastrzębia zaatakowany ptak wyrzuca chmarę piór. Jeżeli sokół za pierwszym razem nie przytrzymał swej ofiary, unoszące się w powietrzu pióra zwykle wystarczają na to, by ochronić gołębia przed ponownym ciosem);

- stado wilków (wataha) i jeleń – wilki tworzą stada z wyznaczoną hierarchią wewnętrzną, w których każdy członek ma wyznaczone zadanie. W wypadku, gdy jeleń ucieka, wilki ścigają go aż do zmęczenia ofiary.
W skrajnych wypadkach pościg może trwać wiele godzin, a nawet kilka dni;

- pająki wyspecjalizowały się w porażaniu ofiary jadem, do schwytania ofiary używają misternie tkanej sieci, posiadają wyspecjalizowane narządy zmysłów.