List Juliusza Cezara do przyjaciela

Rzym, Styczeń. 49 r. p.n.e

Witaj Drogi Przyjacielu!

Moje Imperium rozrasta się. Dzięki zwycięstwom naszej armii coraz to nowe tereny wchodzą pod nasze zwierzchnictwo.
Stanąłem na czele armii liczącej 13 legionów. Zaprawiona była w dziewięcioletnich bojach z Galami oraz bezgranicznie była im oddana.
W trakcie walk powiększyłem ją i podbiłem nareszcie Galię aż po rzekę Ren.
Rzymski senat rozkazał mi natychmiast zrezygnować z dowództwa, przybyć do Rzymu abym wytłumaczył się ze swego postępowania. Zagrożono mi nawet, że jeśli nie będę im posłuszny, uznają mnie za wroga republiki.
Ja jednak musiałem wymyślić jakieś inne rozwiązanie z tej sytuacji.
Wraz z jednym legionem przekroczyłem Rubikon i ruszyłem na Rzym. – Kości zostały rzucone – Rzekłem wtedy. Wiedziałem, że rozpęta to wojnę domową. Jak wiesz, żadnemu wodzowi nie jest dozwolone wprowadzić wojsk do samej Italii. A jak się pewnie domyślasz, nie miałem zgody od senatu.
Italia była bezradna. Moje wojska z łatwością wkroczyły do stolicy.
O losach państwa zadecydowała bitwa stoczona pod Farsalos przeszło rok temu. Zadałem swym przeciwnikom krwawą klęskę. Niestety na obrzeżach państwa wojna wciąż trwa, lecz mam nadzieję, że nie potrwa to już długo.
Teraz sam rządzę Italią. Wiedzie mi się dobrze.
I Tobie życzę powodzenia Drogi Przyjacielu. Bądź zdrów.

Z uszanowaniem,
Twój oddany towarzysz Juliusz Cezar