"Nie szata zdobi człowieka"

W zupełności zgadzam się z tym staropolskim przysłowiem, które mówi, że osoby przesadnie dbające o swój wygląd zewnętrzny nie mogą mieć równie bogatego wnętrza. Spróbuję, poprzez przykłady, poprzeć słuszność tego poglądu.
Często można usłyszeć: "nie oceniaj ludzi po wyglądzie". Jednak zawsze trudno wyzbyć się pierwszego wrażenia, jakie wywiera na nas inny człowiek. Dopiero po głębszym poznaniu zapominamy o wcześniejszych domysłach na temat danej osoby, które często okazują się być fikcją. Dlatego ludzie zaczęli przywiązywać większą wagę do własnego wyglądu, by móc jak najlepiej wypaść przy pierwszym spotkaniu. Spędzają dużo czasu na zakupach, wydając pieniądze na markowe ubrania lub szereg zabiegów kosmetycznych. I wszystko w celu pokazania swojego poziomu materialnego lub po prostu ze strachu przed brakiem akceptacji. A przecież w tym czasie mogli przeczytać ciekawą książkę, odkryć swoje powołanie w życiu lub zrobić cokolwiek innego, o czym mogliby komuś opowiedzieć.
Inny argument potwierdzający słuszność tego stwierdzenia jest mniej bezpośredni. Ci, "którzy się w strojach kochają" tak naprawdę kochają się przebierać, grać kogoś, kim nie są. Na tym polega ich brak mądrości, zamiast poświęcić czas na kształcenie się, rozwijanie swojego wnętrza, gonią za modą, próbując uchodzić za osoby warte poznania, ciekawe. I rzeczywiście, jak dowodzą badania osobom modnie wyglądającym łatwiej zawrzeć znajomości czy znaleźć pracę, co jednak nie dowodzi ich intelektu.
Mam nadzieję, że wystarczająco udowodniłem/am, że ubrania nie pokazują jacy naprawdę jesteśmy, mogą ukrywać albo drzemiące w nas piękno, albo prostotę i przeciętność, pragnienie bycia kimś zupełnie innym. Nie dajmy się zwieść pozorom, pamiętajmy, że według innej znanej sentencji, "szata świetna nie zdobi złego, a podła nie oszpeci dobrego".