"Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać."

Powyższa maksyma należy do słów pisarza Ernesta Hemingwaya. Osobiście zgadzam się z tymi słowami, ponieważ mimo tylu problemów i trudności psychika i wytrwałość ludzka zdaje się nie mieć granic.
Pierwszym argumentem na potwierdzenie owej tezy jest postawa ludzi podczas I i II Wojny Światowej. Wtedy to okrutność nazistów wobec ludzi innej wiary sprawiła, że zostawali oni masowo likwidowani. Mimo tego, podczas tych tragicznych czasów, ludzie nie poddawali się i walczyli. Przykładem takiego zachowania mogą poszczycić się bohaterowie powieści „Kamienie na szaniec”, którzy charakteryzowali się niezwykłą odwagą i męstwem. A przecież, to zaledwie młodzież, nie dorośli. Młodzież, która miała swoje marzenia, pragnienia i aspiracje. Mimo ponoszonych klęsk nie poddawali się, a nawet oddawali swe życie za ojczyznę. To największe poświęcenie nigdy nie poszło na marne i mimo faktu, iż zostali zniszczeni, nikt nie powie, że zostali pokonani. Klęskę ponieśliby tylko i wyłącznie wtedy, kiedy poddaliby się, rezygnując i oddali w ręce wroga. To jednak było sprzeczne z ich duchem walki. Przytoczę tutaj cytat: „W jedności siła, w podziałach słabość.”
Walczył również Krzysztof Kamil Baczyński, którego utwory oddają charakterystykę tamtych czasów. Umarł, choć jego utwory omawiane są nadal, a jego żona zginęła z tomikiem poety.
Nie należy także pominąć czasów komunistycznych, w których przyszło żyć naszym dziadkom. Z ideologiami jakie głoszono, nie wszyscy się zgadzali, częste były również aresztowania. Szerzenie ateizmu było na początku dziennym, gdyż nie chciano, aby wiara dzieliła w jakikolwiek sposób. Godne życie w tamtych czasach należało do rzeczy trudnych. Obecnie brak ustroju socjalistycznego jest dowodem na siłę ludzi, którzy do owego ustroju nie dążyli.
Następnym argumentem, jaki należy przedstawić są codzienne zmagania osób niepełnosprawnych. Pokonywanie własnych słabości przez tych ludzi jest godne podziwu. Pragną normalnego życia, nie wypełnionego ciągłą litością i przesadną pomocą, jak się często zdarza. Znoszą ograniczenia i nie zawsze udaje im się żyć jak osoby pełnosprawne, jednak nigdy się nie poddają. Zamiast ubolewać nad swoim losem, godzą się z nim i cieszą się z każdej chwili. Mówi się powszechnie, iż są sprawy ważne i ważniejsze. Osoby niepełnosprawne potrafią docenić prawdziwe wartości, przez co odnajdują szczęście.
Właśnie sentencja Hemingwaya idealnie opisuje całe ich życie. Potrafią, co jest niezwykłe, znosić setki drobnych niepowodzeń, lecz zawsze walczą z brakiem pełnej sprawności fizycznej.
Pragnę także zwrócić uwagę na problemy ludzkiej natury, które dokładniej objaśnia psychologia, a które widać na co dzień. Inteligencja emocjonalna jest tak złożona, że mimo odczuwania dobrych uczuć, doznaje się także tych złych. Często zdarza się, iż niektórzy mają ochotę uciec, a niektóre sprawy ich przerastają. Zdarza się tak coraz częściej. Na szacunek zasługują ci, którzy potrafią sobie poradzić z problemami. Nie chodzi tu o proste sprawy, jednak o popadanie w uzależnienia, patologię czy głęboką depresję. Podniesienie się z ciężkiego upadku i stawienie czoła słabościom sprawia, że wtedy dostrzega się własną wartość.
Myślę, iż przytoczone argumenty pozwolą w pełni zgodzić się z twierdzeniem zawartym w temacie.