Kartka z pamiętnika - najlepszy moment z dzieciństwa.

lipiec 1949 r.,

Od kiedy pamiętam, a minęło już sporo czasu, moje dzieciństwo zawsze było udane. Nigdy niczego mi nie brakowało. W domu zawsze panowała ciepła i przyjazna atmosfera. Pisząc do Ciebie Drogi Pamiętniczku, ogarniają mnie setki, tysiące a może i nawet miliony wspomnień z mojego dzieciństwa. W moim życiu, każdy dzień był niesamowity.
Pozwolisz Drogi Pamiętniczku, że opowiem Ci ten dzień z mojego dzieciństwa, który utkwił mi najbardziej w pamięci. Był środek lata- najlepszy czas dla każdego dziecka. Cóż chcieć więcej : pogoda wymarzona, ogarniająca błogość i beztroska. Miałam wtedy może 6 lat. Tego dnia pojechałam z moimi rodzicami do dziadków. Babcia miała akurat imieniny, więc złożyłam jej życzenia i pobiegłam czym prędzej z moimi kuzynkami by bawić się. Biegałam z nimi po babcinym ogrodzie nie zważając na zadrapania i sińce na opalonych nogach. Razem wspinałyśmy się na ulubione drzewa, gdzie wśród gęstych konarów, można było znaleźć znakomitą kryjówkę.
Bawiąc się z dziewczynami, nagle między niskimi, dojrzałymi jabłonkami dostrzegłam, coś małego, czarnego. Podchodząc coraz bliżej, okazało się, że był to malutki piesek. Zaniosłam go czym prędzej do domu babci, gdzie byli rodzice, by spytać ich o zgodę na zatrzymanie małego pieska. Oczywiście nie mieli innego wyboru, więc zgodzili się. ,,Czaruś", bo tak go nazwałam, był taki bezbronny, malutki i wystraszony. Wieczorem wróciliśmy do domu. Następnego dnia tatuś zrobił dla ,,Czarusia" drewnianą, przytulną budę, w której zamieszkał.
Dziś mój piesek jest już duży. Niedawno miałam czas, żeby chodzić z ,,Czarusiem" na spacery, bawić się z nim. Teraz niestety brakuje mi czasu. Może dlatego, że mam coraz więcej obowiązków? A przecież nie tak dawno wszystko wydawało się takie proste i nieskomplikowane. W głębi serca tęsknię za czasami, kiedy wszystko było takie jasne, a małe dziecko cieszyło się ze zwykłych drobiazgów.