Opisz psychikę człowieka, z którym zapoznałeś się w wierszu "Spleen II".

Charles Baudelaire jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli Młodej Polski. W gronie jego twórczości wyróżnia się zbiór zatytułowany „Kwiaty zła”, gdzie szczególne miejsce zajmuje wiersz pt. „Spleen II”. Głównym problemem utworu jest oddziaływanie świata na psychikę człowieka. Polega ona na nieustannym działaniu bardzo wielu bodźców, które często przekraczają zdolności przystosowania się do życia codziennego. Powoduje to zaburzenie równowagi psychicznej, która doprowadzi do wzmożonych stanów napięcia emocjonalnego i narastania konfliktów wewnętrznych. Stwierdzenie, że psychika człowieka jest nieskończona, gdyż zawiera wszystko: doskonałość, zło, piękność, brzydotę, męskość, kobiecość, odzwierciedla rzeczywistość, jaką chciał nam przekazać ten francuski poeta w swoim sonecie.

Głównym bohaterem utworu jest podmiot liryczny występujący w 1 osobie w liryce bezpośredniej. Autor za pomocą teorii podobieństwa, jaką jest spleen, pokazuje nam jego wnętrze.
Czym jednak jest spleen? Może to być stan apatii, nudy, chandry lub nastroju przygnębienia. To świat oglądany oczyma człowieka zniechęconego. Postać wiodąca jest przerażona, owładnięta lękiem, zagubiona, a także nie widzi już sensu życia. Nastrój panujący w niej wzajemnie oddziaływuje na otaczające ją środowisko:
„Kiedy niebo, jak ciężka z ołowiu pokrywa (...)
Światło dnia smutniejszego niźli mocny grób;”
Koleiny fragment można przyrównać do bezradności. Smutek, który przychodzi, przynosi ze sobą pierwsze oznaki deszczu (płaczu): „wilgotna ziemia”. Podmiot liryczny nie potrafi zapanować nad emocjami. Jego psychika nie wytrzymuje widać, że sprawia mu to wielki ból:
„Gdy deszcz robi ze świata olbrzymi kryminał (...)
I nocami się skarżą na swój straszny los.”
Obraz, pejzaż, który zastosował w ostatniej zwrotce do ukazania swojej duszy, stanie się stałym elementem wierszy dekadencyjnych.

Utwór utrzymuje nastrój użalania się nad sobą. Bohater opowiada, że wszystko stanowi zagrożenie i przypomina mu o śmierci. Jedyną jego wadą jest słaba psychika – lęk:
„Czarny sztandar zatyka groźny tyran – Lęk.”

Wiersz ten jest zapowiedzią nowego światopoglądu – dekadentyzmu. Wskazuje na to użycie „wyspecjalizowanych” środków stylistycznych. Jest to tendencja XIX wieku wyrastająca z przekonania, że kryzys wszelkich wartości doprowadzi do upadku cywilizacji i kultury.

Charles Baudelaire zaczerpnął pomysł od znanego filozofa Artura Schopenhauera, który głosił, iż człowiekowi stale w życiu towarzyszy cierpienie. Poprzez bezrozumny tok życiowy zmuszony jest do stałej aktywności dla zaspokojenia pragnień i ambicji. Jednak aktywność przysporzyła jedynie klęski i upokorzenia, nękany jest uczuciem niedosytu i braku zadowolenia, strach przed śmiercią. Powstaje więc sytuacja bez wyjścia – impas.

Charles Baudelaire zastosował po mistrzowsku – mechanizmy psychologii. Niezaspokojenie, które przeżywał podmiot liryczny rodziło intensywny dyskomfort psychiczny. Taka frustracja jest dosyć groźnym stanem, gdyż wynika z uczuć, na które nie ma się wpływu, a pod działaniem, których można podejmować kroki o charakterze nieodwracalnym. Psychika człowieka wyposażona jest w środki pozwalające zatrzymywać się w pewnym stopniu szybkości posuwania się do przodu. Nie oznacza to jednak rozwiązania problemu, ale jego podwojenie.