Miłość poety - analiza i interpretacja "Sonetu 159" Francesco Petrarki.

Miłość poety. Rozwiń temat, analizując i interpretując sonet 159 Francesco Petrarki „In qual parte del ciel…”. Zwróć uwagę na portret kobiety i sposób wyznawania uczucia.

Sonet 159 Francesco Petrarki to monolog zakochanego mężczyzny, który ubolewa z powodu nieodwzajemnionego uczucia ukochanej. Za pomocą licznych środków stylistycznych opisuje i przybliża nam stan ducha, w którym się obecnie znajduje. Podmiot liryczny ujawnia się bezpośrednio tylko w jednym momencie:

„Najwyższa z nich mej Śmierci winną była.”,

ale nie zwraca się bezpośrednio do adresata . Ty liryczne jest bliżej nieokreślone , adresatami utworu są zatem wszyscy czytelnicy, a podmiot liryczny stara się ich w pewien sposób pouczać, opierając się na własnych doświadczeniach:

„Jakie miłości są sprawy i dzieje,
Nie wie ten, kto jej słodyczy nie odczuł,
Nie wie, kto nie wie, jak ona się śmieje.”

Pierwsza strofa sonetu to rozbudowane pytanie retoryczne, które przez epitety: „doskonały wzór”, „cudownej twarzy”, „najwyższe cechy nieziemskiego dzieła” można uznać za hiperbolę. Podmiot liryczny wymienia tu walory urody swojej wybranki, personifikuje naturę:

„z jakiej to sfery nieba, czyjej myśli
Tak doskonały wzór natura wzięła”

Dzięki temu wprowadza dynamizm i nadaje wyrazistość swojej wypowiedzi. Odwołuje się do filozofii Platona, a dokładniej do jego nauki o ideach, których niedoskonałym odbiciem są rzeczy materialne, w tym przypadku jest to uroda kobiety. Podmiot liryczny opisuje ją w niezwykły sposób, jest dla niego muzą, jego natchnieniem a jej nieziemska uroda staje się dla niego niewyczerpalnym źródłem uniesień. Autor sonetu porównuje ją do leśnej boginki i nimfy wodnej (aluzja do religii antycznej), przez tę metaforę stara się uzmysłowić piękno ukochanej. Złotowłosa dziewczyna musi być obdarzona niezwykłą urodą skoro budzi w poecie tyle emocji. Przez pytanie „kto jaśniał kiedy tylu cnót urodą?” podkreśla, że nigdzie na świecie nie ma drugiej takiej kobiety, która dorównałaby urodzie tej jedynej. Kocha ją ponad życie, szaleje z miłości, a fakt, że ta którą tak ubóstwia być może nawet o tym nie wie, powoduje, że podmiot liryczny obwinia ją za swoją Śmierć. Nie jest to jednak śmierć w dosłownym tego słowa znaczeniu. „Śmiercią” poeta określa stan w którym się znalazł, stan rozpaczliwych nadziei, pragnień, które nigdy się nie zaspokoi.
Dwie trój-wersowe strofy posiadają charakter refleksyjno- filozoficzny. Podmiot liryczny rozważa w nich problem piękności i miłości. Zdaniem poety prawdziwej boskiej piękności nigdy nie znajdzie ten, który nie widział jej oczu. Wrażenie „jej oczu” można dwojako zinterpretować. Może tu chodzić o oczy piękności, która została uosobiona, lub oczu kobiety- adresatki uczuć Petrarki. Tym zabiegiem stylistycznym podmiot liryczny idealizuje jej piękno, podkreśla również beznadzieją sytuację, w której się znalazł. Mamy tu do czynienia z pewną ironią: podmiot liryczny tak naprawdę sam nie może zgłębić istoty prawdziwego piękna, bo przecież w swoich uczuciach nie odnalazł dotąd wzajemności. Podobnie traktuje miłość. Nie można znać jej tylko z opowiadań. Ten, kto „jej słodyczy nie odczuł” nie może jej dogłębnie poznać. Podsumowując: wybranka staje się dla podmiotu lirycznego uosobieniem prawdziwego piękna i miłości.
Sonet 159 pochodzi ze zbioru pieśni, które Petrarka w całości poświęcił pięknej, nieznajomej Laurze. Widział ją tylko raz, w kościele w Awinionie. Jedno przypadkowe spotkanie na zawsze odmieniło jego życie i chodź żył z wieloma innymi kobietami, Laura była dla niego idealną, wymarzoną kochanką, mimo że jej istnienie było niejednokrotnie poddawane w wątpliwość.
Utwór “In qual parte del ciel” to incypit- jego tytuł jest taki sam jak wers rozpoczynający sonet, spełnia wszystkie swoje cechy gatunkowe: cztery strofy, łącznie zawiera czternaście wersów. Pierwsze dwie strofy (czterowersowe) mają charakter opisowy, występują w nim rymy żeńskie, parzyste, zaś dwie ostatnie zawierają po trzy wersy, występują tu rymy żeńskie, okalające. Cały utwór jest sylabiczny, każdy wers składa się z jedenastu sylab. W sonecie podziałowi matematycznemu podporządkowano podział myślowy. Jest to gatunek wymagający wykazania się kunsztem poetyckim, dlatego staje się dla wielu wybitnych twórców próbą sił.
Petrarka żył i tworzył w okresie renesansu, w jego utworach obecne są elementy tradycji prowansalskiej, oraz antycznej. Jest poetą posiadającym niecodzienną osobowość i bardzo wrażliwą naturę ( w ciągu trzydziestu pięciu lat napisał ponad trzysta sonetów adresowanych do tej samej kobiety). Jego utwory przesycone są sprzecznymi, nierzadko gwałtownymi emocjami. Swoje uczucia wyraża w niebanalny, nieprzewidywalny, godny podziwu sposób. Sonet 159 posiada ponadczasowe wartości i mimo upływu stuleci postawa poety ciągle budzi zachwyt i szacunek. Petrarka to jeden z najwybitniejszych poetów miłości, w swoich sonetach doskonale opisuje jej obraz, obraz miłości poety