Szymon Szymonowic

Szymon Szymonowic przyszedł na świat we Lwowie w 1558 roku, zmarł w Czarnięcinie pod Zamościem w 1629 roku. Urodził się w rodzinie mieszczańskiej. Naukę rozpoczął Akademii Krakowskiej. Otrzymał tu tytuł bakałarza, był to najniższy tytuł naukowy. Możliwe jest również odbywanie przez Szymonowica studiów w Belgii i we Francji. Rok 1590 przyniósł mu nobilitację i został obdarowany przez króla Zygmunta II Wazę tytułem poeta regus co oznacza, że sta ł się Szymonowic poetą królewskim. Właśnie wtedy zostało mu powierzone zadanie organizacji Akademii Zamojskiej, zadanie to poeta regis otrzymał od kanclerza i hetmana wielkiego koronnego J. Zamojskiego. Do obowiązków Szymonowica należało również zorganizowanie biblioteki i drukarni w Zamościu.
Szymon Szymonowic swą twórczość rozpoczynał w języku polskim. Będąc wykształconym filologiem chętnie wzorował się na antycznych utworach, szczególnie interesował się literaturą grecką. Rok 1604 to data napisania przez Szymonowica poematu pod tytułem Divus Stanislaus poświeconego postaci świętego Stanisława. Poemat ów cieszył się wielkim zainteresowaniem i uznaniem wśród ówczesnych humanistów. Stylem i wersyfikacją był nawiązaniem do twórczości znanego greckiego poety jakim był niewątpliwie Pindar. Do twórczości innego zaś greckiego tragediopisarza Eurypidesa nawiązuje Szymonowic w swej łacińskiej tragedii napisanej w 1587 roku pod tytułem Castus Ioseph co oznacza Czysty Józef. W tym utworze widoczne są również fascynacje literackie Szymonowica innym starożytnym twórcą, jakim był rzymski poeta i filozof Seneka Młodszy. Bohaterem wymienionego utworu jest biblijny Józef, którego historia opisana jest w Księdze Rodzaju Starego Testamentu. Tytuł utworu jest wyraźnym nawiązaniem do uwodzenia skromnego i czystego Józefa przez zakochaną w nim mężatkę. Była to żona Putyfara, która zakochała się nieprzytomnie w niezwykle pięknym młodzieńcu. Józef jednak pozostał nieczuły na jej miłości i fascynację jego skromną osobą przede wszystkim ze względu na fakt, iż była to żona jego pana i przez to pozostawała nietykalna i wręcz święta. Zaufanie jakim został obdarzony przez swego pana nie pozwalał mu nieuczciwe zachowanie wobec swego dobroczyńcy. Żona Putyfara oskarżyła Józefa o niegodne zachowanie w stosunku do niej za co Józef oczywiście niesłusznie został wtrącony do więzienia. Utwór ten miał być w intencji autora pochwałą uczciwości i pochwałą czystości obyczajów, miał więc on charakter głęboko moralizatorski. Ten utwór stał się dla Szymonowica początkiem i wpisaniem się w nurt chrześcijańskiego humanizmu.