Zjazd gnieźnieński -Synod gnieźnieński; 7 marca a 15 marca 1000

W maju 1000 rok cesarz Otton III, przyjechał do Polski aby odbyć pielgrzymkę do grobu św Wojciecha ( którego znał osobiście), oraz sprawach politycznych tj. rozmowy z księciem Bolesławem Chrobrym w celu pozyskania relikwii męczennika, po to, aby złożyć je w planowanej fundacji kościelnej pw. świętego Wojciecha w Akwizgranie. Otton III Pragnął zachęcić króla Polski do swojej wizji zjednoczenia Europy, której częścią byłaby Słowiańszczyzna, oraz wiele innych prowincji tj. Galia, Romania, Germania i Sclavinia Italię (Lombardia i Romania), Germanię Bolesław przygotował wspaniałe powitanie zacnemu gościowi. Nawet nieprzychylny księciu i Polsce niemiecki kronikarz z 11 wieku Thietmar nie mógł pominąć tego faktu i w swojej kronice napisał Trudno uwierzyć i opowiedzieć, z jaką wspaniałością przyjmował wówczas Bolesław cesarz i jak prowadził go przez swój kraj, aż do Gniezna Podczas zjazdu Otton III nałożył na głowę Bolesława diadem cesarski (co zdaniem jednych historyków mogło być koronacją królewską, w opinii innych być może oznaczało ustanowienie go namiestnikiem prowincji Sclavinia) oraz obdarował go kopią Włóczni św. Maurycego - jednym z symboli władzy cesarskiej. Najważniejszym efektem zjazdu było utworzenie 1 polskiej metropolii w Gnieźnie, na czele której stanoł brat św. Wojciecha Radzima Gaudentego oraz powołanie podległych jej nowych biskupstw-sufraganii w Krakowie z biskupem Popponem, w Kołobrzegu z biskupem Reinbernem, Wrocławiu z biskupem Janem. Biskupstwo w Poznaniu, zjazd przyczynił się także to umocnienia pozycji Bolesława wśród innych władców.

Bolesław I Chrobry

Dane:
Okres urzędowania: d 992 do 17 czerwca 1025r
Poprzednik: Mieszko I
Następca: Mieszko II Lambert
Dynastia: Piastów
Urodzony: 967r
Zmarł: 17 czerwca 1025r
Ojciec: Mieszko I
Matka: Dobrawa Przemyślidka
Dzieci: Bezprym, NN córka, Regelinda, Mieszko II Lambert, NN córka, Otton, Matylda

Bolesław Chrobry urodził się ok. 967r . Był synem twórcy państwa polskiego Mieszka I i Czeskiej księżniczki Dobrawy, oraz pierwszym koronowanym królem polskim Przez pierwsze lata życia Bolesław pozostawał pod opieką matki, by, ówczesnym zwyczajem, po postrzyżynach przejść pod wpływy i wychowanie ojcowskie. Włosy jego, jak to czyniono i na innych dworach, przesłano do Rzymu na znak oddania młodego księcia pod szczególną opiekę papieską. Tym samym Mieszko zamierzał zapewne podkreślić niezależność od cesarza. W 973r Bolesław znalazł się w Niemczech jako zakładnik i gwarant okoju pomiędzy Mieszkiem i królem niemieckim. Tam nauczył się przyszły władca Polski arkanów wielkiej polityki, a także docenił rolę wiedzy w sprawowaniu władzy. Tam uczył się i poznawał arkany władzy, oraz zdobywał nowe znajomości wśród rówieśników. Nie znana jest data przyszłego króla Polski do ojczyzny. Po śmierci matki Bolesława, nową żoną Mieszka stała się Oda, córka margrabiego saskiego Dytryka. Niewątpliwie niewiele łączyło młodego księcia z macochą i przyrodnimi braćmi: Mieszkiem, Lambertem i Świętopełkiem zwłaszcza, że stawali się oni potencjalnymi rywalami do spadku po ojcu. Mieszko I po i ożeniłBolesława z księżniczką węgierską zajął około 989 Małopolskę, a następnie osadził na niej jako księcia dwudziestoletniego wówczas Bolesława. Resztę swego państwa, które przeznaczył dla synów Ody, oddał pod opiekę papiestwa. Znany z papieskich regestów dokument Dago me iudex nie wymienia pierworodnego syna Mieszkowego, Bolesława, co tłumaczy się tym, że miał on już własną dzielnicę i że właśnie przeciw niemu - i jego ewentualnym roszczeniom po podziale ziemi między młodszych synów - zabezpieczano się papieską protekcją. Jeżeli rzeczywiście takie były intencje Mieszka, to nie na wiele się zdały. Po jego śmierci 25 maja 992. Bolesław wygnał bowiem z kraju macochę wraz z przyrodnim rodzeństwem. Nie dopuścił więc do podziału Polski. Bolesław dzięki swoim koneksjom na dworze cesarskim, zapobiegł jakimkolwiek interwencjom w interesie wygnańców. Przywódców opozycji możnowładczej - Przybywoja i Odolana - kazał oślepić.


W puźniejszym czasie Bolesław zaangażował się w realizację planow Ottona III, który zamierzał zbudować uniwersalne panstwo chrześcijańskie, Nie chcąc odbiegać od innych europejskich władców zaczoł organizować wyprawy misyjne. W tym też celu w 997 roku Chrobry zorganizował misję chrystianizacyjną biskupa praskiego Wojciecha, do kraju pogańskich Prusów. Oprócz celu zasadniczego, czyli niesienie nowej wiary, zamierzał osiągnąć w ten sposób wpływy polityczne i gospodarcze na tych terenach, a również pokojowo włączyć je do państwa polskiego. Idea misji wśród pogan, którą zaproponował Bolesławowi późniejszy święty, była atrakcyjna dla Chrobrego przede wszystkim ze względów politycznych. Miała aprobatę papieża Grzegorza V. Od początku jednak pomyślana była jako inicjatywa niezależna od jurysdykcji Kościoła niemieckiego. Księciu polskiemu natomiast, jako jej protektorowi, osobliwie w dobie szerzenia chrześcijaństwa wśród plemion pogańskich mogła dodać szczególnego znaczenia. Bolesław na obiekt chrystianizacji wybrał plemiona pruskie, nie chcąc rywalizować z Niemcami na ziemiach Wieletów. Poza tym wpływy niemieckie nie sięgały Prus. Misja pruska Wojciecha podlegała wprost Rzymowi, a Bolesław w stosunku do praskiego biskupa występował jako opiekun misji papieskiej. W kwietniu 997 Wojciech wyruszył do Gdańska, a stamtąd do Prus. Oddział zbrojnych ludzi, danych mu do opieki na czas wędrówki do Gdańska, za- wrócił pod Elblągiem. Stąd przyszły święty udał się na wschód, w głąb terenów zamieszkanych przez Prusów, docierając do bogatego miasta Truso, gdzie został zmuszony przez pogan do powrotu. 23 kwietnia, w dzień św. Jerzego, podczas odprawiania nabożeństwa został zabity. Wieść o jego śmierci przynieśli Chrobremu Gaudenty i Bogusz – dwaj współtowarzysze Wojciecha. Bolesław wykupił ciało biskupa z rąk pogan i 20 października pochował uroczyście w Gnieźnie. Sława pierwszego polskiego świętego, kanonizowanego już w 998 lub 999, zwróciła oczy ówczesnego świata na kraj Bolesława. Stała się też podstawą ambitnych planów kościelnych Chrobrego, zmierzających do utworzenia polskiej metropolii w Gnieźnie. W 999 papież Sylwester II ustanowił "arcybiskupstwo św. Wojciecha", które objął brat i towarzysz męczennika Radzim Gaudenty. Obok istniejącego już biskupstwa misyjnego w Poznaniu, podległego bezpośrednio Rzymowi, powołano do życia nowe biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu, wzbogacając w ten sposób polską prowincję kościelną. Postanowienia papieskiej bulli w tej sprawie wprowadzone zostały w życie w roku1000, co związane było z pielgrzymką Ottona III do grobu św. Wojciecha. Przyniosła ona m.in. głośne w owym czasie spotkanie cesarza z księciem polskim.

W puzniejszym czasie nastąpił zjazd w Gnieźnie (opisany wyżej) a zaraz po nim w 1002r śmierć Tak przychylnemu Polsce Ottona III, , a cesarzem został nieprzychylny Polsce Henryk II, który nie chciał uznać tak wysokiej pozycji Bolesława, zaś nasz władca nie chciał zostać niemieckim lennikiem. Stosunki polsko - niemieckie zaczęły się więc komplikować. Uprzedzając atak niemiecki, Chrobry zajął Milsko, Łużyce i Miśnię. W rok później w 1003 stał się uznanym władcą Czech i Polski oraz panem innych ziem słowiańskich. Aby uzyskać władzę w Czechach, zwabił do Krakowa okrutnie rządzącego tam Bolesława Rudego i kazał go oślepić. W obronie swojej suwerenności Bolesław toczył ciężkie walki z Niemcami pragnącymi zniszczyć tworzone przez niego państwo. Odparł wówczas trzy ataki Henryka II: 1004 - 1005, 1007 - 1013 i 1015 - 1018, zakończone pokojem w Budziszynie w 1018 roku. Cesarz niemiecki uznał wtedy niepodległość Polski i zatwierdził stan posiadania ziem zaodrzańskich: Milska, Łużyc i Moraw.
Po zwycięskiej wojnie z Niemcami przyszła kolej na ziemie wschodnie. W 1018 roku Bolesław zorganizował wyprawę na Kijów, w której posiłkowali go Niemcy i Węgrzy. Interwencja miała na celu przywrócenie władzy usuniętemu z kijowskiego tronu zięciowi Bolesława, Świętopełkowi. Wyprawa zakończyła się zwycięstwem Bolesława i odzyskaniem władzy Świętopełka. Polacy wywieźli z Rusi cenne łupy, wracając przyłączył Chrobry do Polski Grody Czerwieńskie, utracone w 981 roku.


Ostatnie dwa lata rządów Chrobrego są mało znane. Opromienia je koronacja królewska w 1025 roku w Gnieźnie, dokonana na Wielkanoc przez biskupa Hipolita. Koronacja postawiła władcę Polski w rzędzie głównych monarchów Europy, stanowiła niezbity dowód jego zupełnej niezależności. W stosunkach wewnętrznych w znacznej mierze ułatwiła władcy wyzwolenie się od dawnego prawa zwyczajowego, które kazało dzielić kraj między spadkobierców. Prawowitym dziedzicem całego obszaru oraz zwierzchnikiem innych książąt tej samej krwi stawał się ten z synów, któremu ojciec - król przekazał berło.


Podsumowując żady Bolesława Wielkiego („Chrobrym” nazwano go w końcu XIII wieku, a stało się niemal wyłączne w XVI stuleciu.) Wzmocnił Państwo polskie oraz jego range wśród państw europejskich, powstały pierwsze arcybiskupstwa oraz wzniesiono pierwsze monumentalne katedry polskie.

Bolesław Chrobry umarł 17 czerwca 1025 roku. Został pochowany w Poznaniu. Gall Anonim, piszący swą kronikę w wieku XII, nie waha się też nazwać Bolesława Wielkim:

"Z odejściem więc króla Bolesława z doczesnego świata złoty wiek zmienił się w ołowiany. Polska, przedtem królowa, ukoronowana błyszczącym złotem z drogimi kamieniami, siedzi na popiołach odziana we wdowie szaty, (...) Istotnie, przez cały ów rok nikt w Polsce nie urządził publicznej uczty, nikt ze szlachty, ani mąż, ani niewiasta, nie ustroił się w uroczyste szaty, żadnego tańca, żadnego dźwięku cytry nie słyszano w karczmach. (...) Z zejściem tedy Bolesława króla spośród żywych zdawało się, że i pokój, i radość, i dostatek razem z nim z Polski odeszły."


Genealogia

Żony [
• od 984 nieznana z imienia córka Rygdaga (zm. 985), margrabiego Miśni (982-985). Oddalona w 985 lub 986 po śmierci Rygdaga
• od 985-987 nieznana z imienia księżniczka węgierska; być może córka Gejzy (zm. 997), księcia Węgier (ca. 970-997). Oddalona między 986 a 989
• od 987-989 Emnilda słowiańska (zm. 1017) - córka Dobromira, księcia słowiańskiego
• od 3 lutego 1018 Oda Miśnieńska (zm. po 1018) - córka Ekkeharda I (zm. 1002), margrabiego Miśni (985-1002)
Potomstwo [
• [2m.] Bezprym (ur. 986 lub 987 - zm. wiosna 1032) - książę Polski (1031-1032)
• [3m.] córka (ur. zapewne 988- zm. po 1013) - ksieni nieznanego klasztoru Benedyktynek.
• [3m.] Regelinda (ur. zapewne 989 - zm. 21 III ok. 1032) - żona Hermana I (zm. 1031), margrabiego Miśni (1009 - 1031)
• [3m.] Mieszko II Lambert (ur. 990 - zm. 10 V 1034) - król Polski (1025 - 1031), książę Polski (1032 - 1034)
• [3m.] córka (ur. zapewne około 995 - zm. po 14 VIII 1018) - żona Świętopełka I (zm. 1019), księcia turowskiego i wielkiego księcia kijowskiego (1015 i 1017 - 1019)
• [3m.] Otto (ur. zapewne 1000 - zm. 1033)
• [4m.] Matylda (ur. po 1018 - zm. po 1036) - narzeczona (lub żona) Ottona ze Schweinfurtu (zm. 1057), księcia Szwabii (1048 - 1057)