Bolesław Leśmian.

Poeta dwóch epok literackich: Młodej Polski
i dwudziestolecia międzywojennego.

Na dorobek jego twórczości składają się zaledwie cztery tomiki:

* ”Sad rozstajny” (1912)
* „Łąka” (1920)
* „Napój ciernisty” (1936)
* „Dziejba leśna” (1938) – wydany pośmiertnie

Dzisiaj Bolesław Leśmian stawiany jest w rzędzie tak wielkich poetów naszych czasów, jak T.S. Eliot czy Rainer Maria Rilke, w Dwudziestoleciu jednak nie doceniano jego twórczości. Debiutował w Młodej Polsce i widziano w nim również epigona (naśladowcę i propagatora nieaktualnych idei) tej epoki. Prawdziwe zainteresowanie poezją Leśmiana zaczyna się dopiero na początku lat trzydziestych, a jego oryginalność została dostrzeżona, i wyróżniona członkostwem Polskiej
Akademii Literatury, dopiero pod koniec życia poety.
Urodził się w Warszawie w 1877 (podaje się jeszcze datę 1879). Właściwe jego nazwisko brzmiało Lesman. Rodzice Leśmiana należeli do inteligencji pochodzenia żydowskiego. W latach szkolnych przebywał w Kijowie, gdzie
ukończył gimnazjum klasyczne i wydział prawa na Uniwersytecie Św. Włodzimierza. Brał czynny udział w życiu artystycznym tamtejszej Polonii, a młodość spędzona na Ukrainie nie pozostała bez echa w jego twórczości. Miały
tu wpływ zarówno prądy intelektualne i artystyczne, jak również pejzaże i realia wzięte z otaczającej rzeczywistości.
Poezja Leśmiana jest programowo pozahistoryczna i stroni od nazw geograficznych, mimo to możemy uważać go za jednego z ostatnich poetów szkoły „ukraińskiej”, do której należeli też w romantyzmie Antoni Malczewski, Seweryn Goszczyński, Bohdan Zalewski, Juliusz Słowacki, a w wieku dwudziestym, obok Leśmiana – Jarosław Iwaszkiewicz i Józef Łobodowski.

Leśmian debiutował prawdopodobnie w 1895 roku wierszem „Sekstyny” ogłoszonym w „Wędrowcu”. Podpisuje go jeszcze Lesman, ale od 1897 roku wiersze jego noszą już spolszczone nazwisko – Leśmian.

W 1901 roku przybywa do Warszawy. W roku 1903 wyjeżdża w podróż
artystyczną. Jedzie przez Niemcy i zatrzymuje się na dłużej we Francji (Paryż) – zostaje tam do 1906 roku. W 1905 roku zawiera małżeństwo z osiemnastoletnią malarką, Zofią Chylińską, z którą będzie miał dwie córki.

W pierwszym okresie twórczości wiąże się Leśmian z tłumaczem, propagatorem symbolizmu w Polsce, Zenonem Przesmyckim (Miriamem), i jego znaczące wystąpienie na forum literackim następuje w redagowanym przez Miriama piśmie „Chimera”. Zarówno osoba Miriama jak i program „Chimery” wywrą duży wpływ na Leśmiana. Będzie to symbolizm Przesmyckiego, tłumaczenia pieśni ludowych różnych narodów dokonane przez Edwarda Porębowicza (ukazujące się na łamach pisma), jak również odkrycie przez Miriama i jego pismo twórczości Norwida, co w poezji Leśmiana zaowocowało zainteresowaniami słowotwórczymi.

W 1911 jest Leśmian współzałożycielem eksperymentalnego i nowatorskiego Teatru Artystycznego w Warszawie. Nieco wcześniej kontaktuje się z poetami rosyjskimi
i pisze także po rosyjsku, ogłaszając swoje wiersze w czołowych rosyjskich czasopismach literackich.