Król Edyp - człowiek przeznaczony do nieszcześcia - charakterystyka

Król Edyp - człowiek przeznaczony do nieszczęścia:
- troskliwy,
- sprawiedliwy,
- praworządny,
- troszczący sie o dobro państwa i obywateli,
- porywczość, gwałtowność (rozmowa z Terezjaszem),
- żądny zemsty,
- przekonany o nieomylności,
- duma bohatera (w tragedii antycznej hybris; wyzywanie wobec bogów ściągające na bohatera karę),
- pycha, trwoga,
- konsekwentny do końca,
- nieszczęśliwy człowiek,
- przekonany o swojej winie która rozpatruje w kategorii zbrodni,
- wstydzi sie swych czynów,
- pogarda dla samego siebie: "Takiej ohydy już żaden śmiertelnik po mnie nie dźwignie",
- miłość do własnych dzieci - do końca czuł, opiekuńczy ojciec.

W tragedii Edyp nie ma żadnej winy, straszny los, który go spotyka nie jest kara. Na pytanie za co cierpi Edyp brakuje odpowiedzi. Odpowiedzi tej być nie może, gdyż zdaniem Sofoklesa przekraczała możliwości ludzkie. Sofokles stara się nawet zapobiec przypuszczeniom, że Edyp mógł na swój los, choć w drobnej części zasłużyć. Na wstępie ukazuje go nam jako dobrego króla, pełnego prawdziwie ojcowskiej miłości do swojego ludu, także do żony i dzieci. Aby ukazać bezsilność człowieka wobec nieodgarnionych prw losu pokazuje Sofokles bohatera o wielkich wartościach umysłu i charakteru. Nic nie pomogły Edypowi jego niezwykła energia, inicjatywa, śmiałość, zdecydowanie w postępowaniu. Nie pomogła mu przede wszystkim jego mądrość, która kiedyś pomogła rozwiązać zagadkę Sfinksa.

Jedynym z podstawowych elementów grozy tragicznej jest to, że EDYP SAM wysiłkiem własnej woli i własnego umysły sprowadza wykrycie tajemnicy swego losu, które straca go do otchłań. Otrzymawszy przed laty straszna wyrocznie w Delfach Edyp logicznie i śmiało i bezkompromisowo przedsięwziął wszystko co w ludzkim rozumieniu mogło go uchronić przed jej spełnieniem i wszystko to właśnie sprowadziło jej spełnienie. W TRAGEDII SOFOKLESA ZAMIARY LUDZKIE STALE, TRAGICZNIE MIJAJĄ SIE Z CELEM.

Wstrząsająca jest w tragedii logicznej "ironia tragiczna". Słowa wypowiadane przez jej bohatera maja jakby podwójny sens: jeden świadomie przez nich zamierzony, drugi dla nich samych niezrozumiały, a zawierający właśnie nieznana im prawdę. Edyp, ogłaszając swoje orędzie przeciw zabójcy Lajosa, nieświadomie przelina i skazuje samego siebie. Pod jego manisetem z zimnym uśmiechem ironii kładzie swój podpis los.