Sielanki realistyczne w twórczości Szymona Szymonowica.

Sielanka jest to utwór tematycznie związany z wsią, często też dotyczy miłości. Gatunek ten wywodzi się z antyku. W starożytnej Grecji sielanki pisał Teokryt a w Rzymie Wergiliusz i już wtedy ukształtowały się dwie odmiany sielanki: sielanka konwencjonalna, taka w której obraz wsi jest wyidealizowany, wychwala wyłącznie uroki życia wiejskiego, jest wykorzystany topos arkadyjski oraz sielanka realistyczna, taka która odzwierciedla fakty z życia człowieka na wsi, często mówi o ciężkiej pracy chłopa. Takie właśnie sielanki pisał Szymon Szymonowic.
Szymonowic był człowiekiem wykształconym, studiował w Polsce i za granicą. Był poetą dwujęzycznym ( pisał po polsku i po łacinie).
Jedną z jego najpopularniejszych utworów jest sielanka „Żeńcy”. Jest to sielanka udramatyzowana, dialog między Oluchną, Pietruchą (reprezentantkami chłopstwa) i Starostą (reprezentantem szlachty). Mówi o ciężkiej pracy chłopów, o ich wyzysku, stosowaniu wobec nich kar cielesnych za najdrobniejsze przewinienia. Starosta wykorzystujący chłopstwo łamie odwieczne prawa natury ustalone przez Boga.

„Słoneczko, śliczne oko, dnia oko pięknego!
Naucz swych obyczajów starostę naszego.”

Człowiek jest elementem natury dlatego powinien podlegać takim samym prawom jak wszystko co żyje. Kiedy Słońce zachodzi cała przyroda zapada w sen, dlatego też postępowanie starosty, który każe chłopom pracować często do północy, jest łamanie odwiecznych praw natury.
Szymonowic w tej sielance broni interesów chłopstwa, bo postępowanie starosty jest niehumanitarne.