Typowe cechy sztuki greckiej, helleńskiej i rzymskiej.

Domy, w których GRECY były budowane z umiarem, wszyscy prowadzili podobny tryb życia nacechowany umiarem.
Bogom natomiast wznosili jak najwspanialsze świątynie.

Większość rzeźb greckich powstała w związku z potrzebami religijnymi, wykonywano posągi wielkich bóstw, płaskorzeźb zdobiących świątynie, nagrobków.

Do połowy IV w. p.n.e. powstała sztuka nie służąca Bogom, na charakter rzeźby miał wpływ sport przyzwyczajający hellenów do oglądania nagich ciał i podziwiania ich.

Artyści greccy posługiwali się brązem, marmurem i kamieniem jaskrawo malowanym.

Grecka rzeźba wciąż ewaluowała - przed VI w.p.n.e. dzieła były sztywne i nieporadne, od polowy V w. p.n.e. starano się, przedstawić człowieka w ruchu. Najwybitniejsza: DYSKOBOL - Myrona

Rósł stopień szczegółowości oraz poprawności przedstawień. Poliklet w DYFOSIE zawarł idealne proporcje ciała mężczyzny. Postacie były nacechowane godnością, powagą, spokojem. Również pojawiły się ból, radość, nienawiść.

Ceramika malowana zajmowała w twórczości artystycznej greków takie miejsce, jakiego nie zyskała w innych cywilizacjach. Garncarze tworzyli naczynia o doskonałych kształtach, cienkich ściankach. Ozdabiali je pokrywając barwną i skomplikowaną deko

Największe dzieła architektury greckiej to: Arkropol, świątynia Ateny, Artemidy

W dziedzinie budownictwa, zwłaszcza w architekturze sakralnej RZYMIANIE dokonali więcej.

Posługiwali się cegłą i zaprawą. Pozwoliło to na stosowanie półokrągłych sklepień zamiast płaskich stropów.

W rzeźbiarstwie także osiągnęli więcej niż grecy. Nie wahali się pokazać brzydoty, starości a nawet wulgarności.

Osiągnięcia sztuki portretowej można śledzić na monetach, często będących dziełami sztuki.