Mit o Syzyfie - streszczenie

Był sobie Syzyf król Koryntu. Bogowie bardzo go lubili i często zapraszali go na górę Olimp. Tam częstowali go ambrozją, napojem, który sprawia, że ta osoba, która go wypije staje się nieśmiertelna. Syzyf będąc u Bogów słyszał różne plotki i tajemnice, a kiedy schodził na ziemi do swojego Koryntu opowiadał o sprawach bogów i gdy wyprawiał przyjęcia częstował gości ukradzioną ambrozją bogów. Oni jednak wiedząc, że tak robi nie karali go, gdyż lubili go.

Pewnego razu zdradził ważną tajemnicę Zeusa, on stracił jednak cierpliwość i skazał Syzyfa na śmierć. Syzyf, wiedząc, że umrze kazał żonie żeby nie grzebała jego ciała oraz nie wkładała mu do ust świętego obola, bez którego nie dostałby się do królestwa umarłych. Zeus wysłał więc Tanatosa by zabrał go do Hadesu. Dusza Syzyfa błąkała się po królestwie cieni i opowiadała o żonie, która nie chciała by przeszedł na drugą stronę. Bogowie pozwolili więc mu wrócić na ziemie, aby nakłonił żonę na godny pogrzeb. Wtedy uwięził boga śmierci, Tanatosa w butelce. Nikt już nie umierał aż w końcu Hades przyszedł do Zeusa i powiedział mu, że od dawna nikt nie trafił do jego królestwa. Zeus wysłał więc Hermesa, który uwolnił więźnia i oboje zabrali Syzyfa do królestwa podziemnego. Tam został ukarany na wieczne męczarni. Musiał on toczyć na wielką górę ogromny głaz, który spadał u szczytu gór y na dół.