Exegi monumentum

Exegi monumentum to przykład liryki wyznania.

Poeta przemawia we własnym imieniu, odbiorca nie jest precyzyjnie określony. Utwór składa się z czterech strof po cztery wersy każda, nie posiada rymów.

Podmiot liryczny zdaje sobie sprawę, iż jego twórczość jest na bardzo wysokim poziomie i w czasie swojego ziemskiego życia pozostawił po sobie ślad, w formie poezji, którą porównuje do "pomnika trwalszego niż ze spiżu strzelającego nad ogrom królewskich piramid", którego nic nie zniszczy "nie naruszą go deszcze gryzące nie zburzy oszalały Akwilon". Poeta uważa, że jego poezja przetrwa wieki, będzie ponadczasowa "oszczędzi go nawet łańcuch lat niezniszczonych i mijanie wieków".

Horacy uważa siebie za nadzwyczajnego człowieka, jest pewien, że nie zostanie dotknięty przemijalnością, jego ciało zostanie pogrzebane, ale nie umrze jego poezja "nie wszystek umrę wiem, że uniknie pogrzebu cząstka nie byle jaka".

Uważam, że tu także jest wywyższenie się ponad współczesnych znanych twórców z epoki Horacego. Doskonale wie, że tak wspaniałe dzieła muszą pozostać w przyszłym świecie. Pomimo tego, że człowiek przemija, poeta nie martwi się śmiercią "będę zawsze młody" w duszach ludzkich, w sercach.

Podmiot liryczny również wspomina o sławie, jaka będzie mu towarzyszyć po śmierci "i będą mówić o mnie". Uważam, że Horacy postępuje w sposób egoistyczny wychwalając siebie samego, jednak również w sposób realistyczny, ponieważ wie, że jego działa są godne uwagi. Podmiot liryczny zwraca się w ostatniej strofie do muzy Melpomeny dziękując niejako za ofiarowanie talentu.