Udowodnij, że Kochanowski to artysta świadom własnej wielkości. Przedstaw utwory Kochanowskiego o jego twórczości.

Jan Kochanowski zwany jest ojcem literatury polskiej. On to bowiem operował kunsztownym językiem, dbał o artystyczną formę dzieł, pozostawił po sobie prawdziwie wspaniały dorobek literacki.. Prezentował typ twórcy renesansowego – tzn. wszechstronnie wykształconego, znającego historię, literaturę starożytnych oraz języki obce. Studiował za granicą i w Krakowie. Podróżował po Europie . Odpowiedź na pytanie czy był artystom świadomym swojej wielkości wyłania się z jego twórczości.

 Pieśń XXIV („ Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony”)
Jest to manifest renesansowego indywidualizmu. Utwór nawiązuje do jednej z najbardziej osławionych pieśni Horacego. Wprowadza topos exegi monumentum i horacjańską zasadę non omnis moriar (nie wszystek umrę). Kreśli portret renesansowego artysty, który jest dumnym odkrywcą własnej odrębności. Talent czyni go wybrańcem, naznacza piętnem wyjątkowości. Poczucie swoistej wyższości symbolizuje w tekście lot nad przeróżnymi, najbardziej odległymi od siebie przestrzeniami. Poeta zamienia się w łabędzia, ptaka który w tradycji starożytnej był poświęcony muzom, a tym samym uosabiał poezję, sztukę najwyższej miary. Autor żywi przekonanie ,że jego twórczość oprze się unicestwiającemu działaniu czasu:
„nie umrę ani mię czarnymi
Styks niewesoła zamknie odnogami swymi.”
Świadom kruchości i przemijalności ludzkiej egzystencji , w poezji – wiecznej i trwałej- poszukuje ocalenia, wierzy, że ona zapewni mu nieśmiertelność i sławę, jaka przystoi artyście. Z niekłamaną dumą oświadcza :
„... O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie,
I różnego mieszkańcy świata Anglikowie;
Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają,
Którzy głęboki strumień Tybrowy pijają.”
Jest pewien wielkości swojej twórczości, zdaje sobie sprawę ,że usłyszy o nim cały świat. Pieśń XXIV stanowi rodzaj testamentu poetyckiego, jest lirycznym pożegnaniem , w którym nie pobrzmiewa smutek ale wiara w nieśmiertelność własnej poezji.

 Fraszka „Ku muzom”
Kochanowski zwraca się dom muz aby jego utwory nie umarły razem z nim. Uważa ,że za cnotliwe życie jakie prowadził należy mu się spełnienie tej jednej prośby, chce on ,żeby jego dorobek nie popadł w zapomnienie. Zwraca się ze swym życzeniem do bogiń patronujących sztuce zatem jest świadom swojej wielkości:
„Proszę, niech ze mną me rymy nie giną,
Ale kiedy ja umrę, ony niechaj słyną!”

 Fraszka „Do Fraszek”
Jan Kochanowski zdaje sobie sprawę , że jego utwory zawierają wszystkie tajemnice życia, są bezcenne. Nikt nie jest w stanie odgadnąć zamysłu, jest to „labirynt” , w którym nawet sam twórca może się pogubić. O świadomości wielkości swych utworów świadczą słowa :
„Fraszki nieprzepłacone, wdzięczne fraszki moje,
W które ja wszytki kładę tajemnice swoje ...”.

 Poemat „Muza”
Poeta czuje się osamotniony i niezrozumiany przez współczesnych, mimo to wierzy w siłę własnego talentu i możliwości artysty.

Fraszka „Na fraszki”
Tworzenie to jest to co zawsze chciał robić. Daje mu to radość i pomaga przetrwać w trudnych sytuacjach (śmierć córki).

Kochanowski uważa ,że jego utwory poruszają wielokrotnie bardzo ważne tematy. Poeta uczy w nich miłości do ojczyzny, pokazuje co jest niezbędne do szczęścia, ośmiesza ludzkie wady i złe zachowanie. Twierdzi, iż w jego dziełach są zawarte rady , które mogą być pomocne w życiu każdego człowieka. Zdaje sobie więc sprawę ,że jego twórczość ma duże znaczenie dla zarówno współczesnych jak i przyszłych pokoleń. Jest świadom swojej wielkości. Snując refleksje na temat własnej twórczości poruszył szereg ważnych tematów i przede wszystkim stworzył piękne utwory.