Geneza faszyzmu w Europie.

Faszyzm jako ruch polityczno-społeczny pojawił się po I wojnie światowej i występuje w trzech postaciach, jako: myśl polityczna, ruch polityczny i sposób sprawowania władzy. W pierwszej i drugiej postaci faszyzm wystąpił w wielu krajach Europy. Jako system władzy pojawił się jedynie tam, gdzie jego zwolennicy sprawowali rządy, a więc we Włoszech i Niemczech.
Pierwszym krajem, w którym nastąpił taki wybuch stały się zwycięskie w I wojnie światowej Włochy. W 1919r. Benito Mussolini stanął na czele pierwszej organizacji faszystowskiej, która skupiała w swoich szeregach przede wszystkim kombatantów, anarchistów, monarchistów i byłych socjalistów. Jednym z głównych jej celów stało się zwalczanie komunizmu. W szybkim czasie ruch ten zdobywał w społeczeństwie włoskim coraz więcej na znaczeniu i przekształcił się w liczącą siłę polityczną tego kraju. Tak więc Benito Mussolini 28 października 1922r. na czele swojej organizacji ruszył do Rzymu po władzę, którą miał przejąć w wyniku zamachu stanu. Król Włoch Emanuel III odmówił podpisania dekretu o wprowadzeniu stanu wyjątkowego, który najprawdopodobniej umożliwiłby rozbicie puczu faszystów. Zamiast tego monarcha 31 października 1922r. powierzył wodzowi faszystów misję tworzenia nowego rządu. Od chwili przejęcia władzy Mussolini i jego ludzie zaczęli robić "porządki" w swoim kraju oczyszczając go ze swoich wrogów politycznych. I tak 1925r. wprowadzono dyktaturę partii faszystowskiej, a rok później zakaz działalności partii politycznych i związków zawodowych. Tajna policja czuwała nad spokojem społecznym usuwając w sposób dyskretny wszelkich przeciwników systemu. Faszyści chcąc zyskać zaufanie społeczne organizowali masowe roboty publiczne. W 1937r. Włochy przystąpiły do paktu antykominternowskiego skierowanemu przeciwko ZSRR. Kolejną zdobyczą Mussoliniego stała się Albania, którą Włochy bezprawnie zaanektowali w 1939r. Niemcy okazały się następnym państwem po Włoszech, w którym zapanował faszyzm. Jednak ze względu na bardziej radykalną formę w Niemczech został on nazwany nazizmem lub hitleryzmem. Przywódca tej orientacji politycznej w Niemczech został Adolf Hitler, który w przeciągu paru lat przekształcił małą partyjkę lokalna (NSDAP) w partie ogólnie narodowa. Został on przywódca NSDAP (narodowych socjalistów) w 1921r. Program jego partii charakteryzował się szowinizmem, rasizmem, skrajnym antykomunizmem i demagogią. Biorąc przykład z Mussoliniego, naziści niemieccy dokonali w 1923r. w Monachium zamach stanu w celu przechwycenia władzy. Partia Hitlera została rozbita i wydawał się jej szybki koniec. Sam Hitler został osadzony w wiezieniu na półtora roku, gdzie jednak nie zarzucił działalności politycznej. W 1925r. Hitler został wypuszczony z więzienia i bardzo szybko zdołał odbudować struktury rozbitej po puczu partii. Zaczął on walczyć o władzę nad krajem w sposób legalny. Prawdziwym przełomem w drodze po władzę okazał się dla hitlerowców wielki krach gospodarczy w 1929r. Spowodował on w Niemczech masowe bezrobocie, a co za tym idzie wielkie niezadowolenie w społeczeństwie niemieckim. W 1933r. Adolf Hitler został zaprzysiężony na kanclerza. W tymże samym roku naziści podpalili Reichstag i oskarżyli o to komunistów. Gdy zmarł prezydent Hindenburg to Hitler przejął jego uprawnienia. Posiadając władzę kanclerską i prezydencką ogłosił się on wodzem narodu niemieckiego - fuhrerem. Również 1934r. Hitler rozkazał zlikwidować opozycję wewnątrz partyjną, która dokonała się 30 czerwca poprzez rozstrzelanie przywódców SA . Od początku panowania nazistów rozpoczęły się wielkie prześladowania Żydów i Cyganów. Tajna policja - gestapo i SS zajmowały się unieszkodliwianiem przeciwników systemu, skrytobójczo mordując lub osadzając w obozie koncentracyjnym. Dzieci i młodzież zrzeszona była w hitlerjugen gdzie wychowywano je w duchu narodowo-socjalistycznym.
W maju, jak nazwa wskazuje miał miejsce przewrót polityczny. Ściślej mówiąc 12-14.05.1926r. w Polsce odbył się przewrót majowy, czego dokonał Józef Piłsudski.
Jako ideologia faszyzm składa się z dwóch grup elementów. Do pierwszych zaliczamy elementy negacji, czyli wyszczególnienie idei, które faszyści zwalczali. Drugie to elementy afirmacji, czyli to wszystko co wiążę się z wizją przyszłości aprobowanej przez faszystów. Najważniejszym punktem ideologii faszystowskiej było nawiązanie do historii swego państwa oraz spojrzenie na swoją rasę jako wyższą od innych. Poza tym w koncepcji tej wynikiem złej sytuacji w państwie byli wrogowie, których upatrywano w liberałach, demokratach, komunistach i Żydach. Wojna prowadzona z tymi przeciwnikami była wpisana w ideologię faszystowską, aby mogła rozszerzać się po całym świecie. Program ruchu faszystowskiego czerpał wiele z idei socjalistycznych przykładem na to jest: zlikwidowanie podziałów klasowych, usunięcie kapitalizmu, zapobieganie bezrobociu w wyniku wprowadzenia robót publicznych, czas pracy nie miał przekraczać ośmiu godzin. Faszyści zyskali dzięki temu przychylność społeczeństwa w budowaniu swojego państwa. Idee ruchu nazistowskiego powstały w 1920 r. zapoczątkowane przez Federa, a rozwinął je Hitler w swojej książce "Main kampf", która powstała w 1925 r. oraz Rosenberg. Hitleryzm dążył do podporządkowania człowieka we wszystkich jego poczynaniach, oznaczało to lojalność i posłuszeństwo wobec NSDAP.