Interpretacja wiersza Johanna Wolfganga von Goethe "Król Olch"

Johann Wolfgang von Goethe to jeden z najwybitniejszych klasyków literatury, wybitny dramaturg niemiecki zwany przez niektórych ojcem romantyzmu, żyjący w latach 1749-1782. Swoje dzieła tworzył w okresie naporu i burzy, kiedy artyści protestowali przeciwko rozbiciu państwa niemieckiego, uciskaniu mieszczan i chłopów oraz upadkowi gospodarczemu i kulturalnemu, w swych utworach nawiązując do źródeł narodowych i ludowych. Był inspiracją dla wielu pisarzy także polskich takich jak Adam Mickiewicz czy Juliusz Słowacki. Jednym z największych dzieł tego okresu autorstwa Goethego są „Cierpienia młodego Wertera”, kreujące bohatera werterycznego. Jest on również autorem utworu pod tytułem „Król Olch”, który jest dziełem programowym i miał wielkim wpływ na literaturę romantyczną, ożywił balladę.

W wierszu przedstawiony jest dialog ojca z synem, który ciężko choruje, ma halucynacje i widzi Króla Olch. Dziecko z lękiem i przerażeniem opowiada o wizjach nawiedzających jego umysł, za to ojciec stara mu się wszystko wytłumaczyć i uspokoić wiedząc, że to tylko zły sen. Dzieje się to w lesie spowitym ciemnością nocy i gęstą mgłą, co nadaje wierszowi tajemniczość, grozę i nutkę dramaturgii. Zagłębiając się bardziej w treść utworu można dostrzec kontrast między pokoleniem racjonalistów, którym przedstawicielem jest ojciec i romantyków, których reprezentuje umierający malec. Stary wierzy tylko w to co widzi, odbiera rzeczywistość poprzez zmysły i rozum, co potęguje strach o swego syna. Wizje chłopca są dla niego przerażające, przerastają jego poglądy i przekonania. Natomiast dziecko patrzy na świat oczami duszy i serca, widzi więcej, gdyż kieruje się w życiu emocjami i uczuciami oraz obdarzony jest bujną wyobraźnią. Dowodem na to jest wizja Króla Olch, który pełni rolę wyimaginowanej postaci obalającej teorię „mędrca oka i szkiełka”. Na skraju swojej egzystencji potrafi dostrzec rzeczy o wiele bardziej wartościowe niż jego ojciec. Rozwiązaniem całej akcji jest śmierć dziecka, która uświadamia mężczyźnie jego przegraną i to, że nie mógł przez swoje ograniczenie zrozumieć syna.

Johann Wolfgang Goethe swym dziełem rozpoczyna nową epokę jaką jest romantyzm ukazując konflikt zwolenników sprzecznych koncepcji, za pomocą dialogu reprezentanta klasycyzmu i przedstawiciela romantyzmu odważnie wprowadzając nowy gatunek literacki jakim jest ballada. Autor zwrócił również dużą uwagę na scenerię i umiejscowienie bohaterów, aby pokazać, że ojciec jak gdyby odstaje i nie pasuje do całości, tak jak zwolennicy oświecenia bierni negujący zmiany zachodzące w otaczającym świecie.